Συν-Ευρωπαίοι... Ούτε τα δικά σας σάβανα θα έχουν τσέπες...

Γράφει : η Φιλαρέτη

Με αφορμή μια επιστολή που έλαβα, την οποία σας προωθώ προς δημοσίευση λόγω του σημαντικού της περιεχομένου, προβληματίστηκα και δημοσίως σχολιάζω και παίρνω πολιτική θέση στα ζητήματα που βρίσκονται κάτω από τα όσα επισημαίνονται με την εν λόγω επιστολή.

Αγαπητέ κ. Φλωρά,

Η επιστολή σας είναι πολύ σημαντική για μας τους Έλληνες, γιατί δείχνει σε τί θα πρέπει να εστιάσουμε την στάση μας ως πολίτες, στην παρούσα συγκυρία χρεωκοπίας και οικονομικής αδυναμίας δικής μας και της Χώρας μας.

Ας μη μιλήσουμε για την πολιτική, αφού δεν έχουμε, συνολικά, πολιτικούς που να αγωνίζονται για τα συμφέροντα της Χώρας και του Ελληνικού λαού, ή για να το πούμε ανώδυνα, η πολιτική της Χώρας μας είναι ανεπαρκής, αδύναμη και ατελέσφορη.

Σαν Έλληνες πολίτες λοιπόν θα πρέπει να προστατέψουμε οι ίδιοι τις δουλειές, τα προϊόντα μας, την ανάπτυξη της Χώρας μας, να τηρήσουμε την δεοντολογία στην παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών, να κάνουμε σωστή χρήση των ευκαιριών και των δυνατοτήτων που μας παρουσιάζονται και να αγρυπνούμε στη δημιουργία νέων ευκαιριών και δυνατοτήτων και νέας προοπτικής για τη Χώρα μας και για μας τους ίδιους.

Αυτό δεν είναι αναγκαίο να σημαίνει καταστροφή των άλλων. Σημαίνει όμως, και μάλιστα αναγκαίως, να κάνουμε ενσυνείδητες επιλογές προστατεύοντας τα συμφέροντα της Χώρας, των πολιτών και της προοπτικής μας.
Σημαίνει φιλοπονία, αυτενέργεια, αυτοπροστασία, αξιοπιστία, κοινωνικό έλεγχο,έμπρακτη αποδοκιμασία της αναξιοπιστίας, μηδενική ανοχή στον καιροσκοπισμό και τη φυγοπονία, ανάδειξη υγιών προτύπων κοινωνικής συμπεριφοράς και αποδυνάμωση της συνωμοτικής και εγκληματικής δράσης των ανεγκέφαλων και εγκάθετων ολίγων,που υπηρετούντες ιδιοτελή συμφέροντα καταστρέφουν τη Χώρα και την προοπτική μας.

Πρέπει να σταματήσει, να αναστραφεί η απεχθής άλωση της εξουσίας και των δομών του κράτους από πρόσωπα που είδαν την πολιτική ως προσωπική σταδιοδρομία, ή ως οικογενειακό τους βιλαέτι που θα το κληροδοτήσουν στους απογόνους τους πρώτης, δεύτερης, τρίτης και πάει λέγοντας γενεάς, αποκλείοντας με κατασκευασμένους μηχανισμούς ανθρώπους αξιοπρεπείς και ικανούς να εισφέρουν ιδέες και δράσεις, σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος άξιος Έλληνας, εκτός από αυτούς, με πάθος, ικανότητα και αγάπη για τα κοινά.

Την αγάπη τους για τα κοινά την είδαμε.Το ίδιο και το πάθος τους. Όσο για την ικανότητά τους, αυτή μας έφερε ως εδώ.Οικονόμησαν, αυτοί και τα παιδιά τους, και τώρα τα βγάζουν έξω για μεγαλύτερη ασφάλεια, γνωρίζοντας από μέσα, πως επίκειται η πτώση της βαλανιδιάς. Και γνωστόν είναι, ότι δρυός πεσούσης… πας ανήρ, ξυλεύεται.

Ας μην προσπαθήσουμε να υφαρπάσουμε ευκαιρίες. Ας τις δημιουργήσουμε, με την εργασία, τη συνέπεια, την αξιοπιστία,τη πίστη στο καινούργιο, τις ικανότητες και τις δυνάμεις μας. Μπορούμε. Αρκεί να το θέλουμε. Το θέλουμε όμως; Ή αλλιώς, μπορούμε να θέλουμε; Ξέρουμε τι θέλουμε;

Ή αλλιώς, έχουμε άποψη και κοσμοείδωλο ή τρέχουμε πίσω από τον κάθε φανταχτερό που μας υπόσχεται το μέλλον δίδοντάς μας τα ψίχουλα του παρόντος σε χάντρες και καθρεφτάκια;

Αυτό είναι το δύσκολο σήμερα. Να θέλουμε. Και πρέπει να ξέρουμε. Και πώς θα ξέρουμε, όταν επί δεκαετίες ολόκληρες εκμαυλιστήκαμε να υπακούμε στις σειρήνες της κατανάλωσης, όταν μας κατέκλυζε η χλιδή των δημοσίων υπηρεσιών και η αργομισθία ή άνεση των δημοσίων υπηρετών, και οι εκατοντάδες επιδοτήσεις αλλοτρίωσης των αξιών και των παραδόσεών μας;

Πώς θα ξέρουμε όταν αφελληνιστήκαμε στα σχολεία, όταν αποφοιτήσανε τα παιδιά μας από κλειστά Λύκεια, όταν φοιτήσανε σε κλειστά πανεπιστήμια, όταν ανθούν τα φροντιστήρια σχολικών και πανεπιστημιακών εργασιών ανύποπτων, ανίκανων, αμόρφωτων μαθητών και φοιτητών που αγοράζουν εργασία έτοιμη και αποφοιτούν, χωρίς να κουραστούν και να κοπιάσουν;

Πώς θα καταλάβουμε και θα αποφασίσουμε εν γνώσει μας τι θέλουμε όταν οι πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις του τόπου, τις τελευταίες δεκαετίες, αντί να υπηρετούν αυτόν τον τόπο και τους πολίτες, αναλώθηκαν, στο να μοιράζουν διαρκώς και ανελλιπώς ακριβοδίκαια τους πολιτικούς ρόλους,προπαρασκευάζοντας θέσεις εργασίας στα στρατευμένα μέλη τους;

Ποιος θα καθοδηγήσει το λαό όταν οι πολιτικές ηγεσίες και δυνάμεις του τόπου, τις τελευταίες δεκαετίες υπηρέτησαν ιδιοτελείς σκοπούς, που ήταν: εγκαθίδρυση, νομή και άλωση της εξουσίας, ανακυκλώνοντας τους ίδιους και τους ίδιους ανθρώπους σε πόστα καίρια, ανθρώπους

που βγήκαν από το αυγό χωρίς να πετάξουν,

που διοίκησαν χωρίς να έχουν διοικηθεί,

που αποφάσισαν χωρίς να έχουν σκεφτεί,

που ξεπούλησαν χωρίς να έχουν εμπορευτεί,

που δίδαξαν χωρίς να έχουν διδαχτεί,

που κάναν πρεμιέρα χωρίς πρόβα,

που υπερασπίστηκαν χωρίς πτυχίο και άσκηση,

που συμμετείχαν σε διεθνείς διαπραγματεύσεις χωρίς πρώτο και δεύτερο πλάνο,

που συμμετείχαν σε μάχες χωρίς να αντιταχθούν,

που υποσχέθηκαν χωρίς να τηρήσουν,

που δεσμεύθηκαν χωρίς συναίσθηση των δεσμεύσεων,

που ιδιοποιήθηκαν δημόσιο χρήμα αλλά δεν κατηγορήθηκαν για το έγκλημα,

που εγκλημάτησαν και συνωμοτικά το κουκούλωσαν,

που ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα και τους Νόμους και δεν προστάτεψαν την Πατρίδα

1.από τους εμποροκάπηλους,

2.τους αρχαιοκάπηλους,

3.τους πολεμοκάπηλους,

4.τους εκβιαστές,

5.τους κλέφτες,

6.τους ασυνεπείς οφειλέτες,

7.τους άπιστους εταίρους,

8.τους τοκογλύφους,

(Ενδεχομένως να δωροδοκήθηκαν;),αλλά

δεν αντιτάχθηκαν,

εσιώπησαν

και παρέδωσαν ενυπογράφως γήν και ύδωρ. Τη γή και το ύδωρ των επόμενων γενεών.

Θα μείνουν στην ιστορία των εθνών ως οι πιο άχρηστοι εθνικά κυβερνήτες.

Κι εμείς, έρμαια τέτοιας διακυβέρνησης θα μείνουμε; Άβουλοι,χωρίς επίγνωση για το πού τραβάμε θα εξακολουθήσουμε να είμαστε; Θα παίζουμε το παιχνιδάκι της κολοκυθιάς γιατο ποιος από αυτούς θα αποφασίζει για το τι δεν θα μας μείνει σ’ αυτόν τον τόπο;

Χωρίς τη δική τους συμμετοχή στο χαλασμό της Χώρας;
Και η δικαίωση του Λαού; Τί θα γίνει με τη δικαίωση και το μέλλον αυτού του τόπου;
Μπορεί η Γερμανία να βούλιαξε μια φορά το στόλο της για να μην παραδοθεί όταν έχασε την κυριαρχία του ναζισμού. Αλλά οι Έλληνες έχουμε πολλές φορές αντιμετωπίσει ανθρωπόθεα όντα που μας επιβουλεύτηκαν, παλιότερα στις Θερμοπύλες,κι αργότερα στο Ζάλογγο, στο Κούγκι, στο Αρκάδι, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, την Καισαριανή. Θα αγωνιστούμεκαι τώρα για την αξιοπρέπεια, την τιμή και την πατρίδα. Πάντα ήμασταν λίγοι.

Μπορεί συν-ευρωπαίοι φίλοι, ο ανθρώπινος πόνος να μη ζυγιάζεται όπως τα όπλα και τα μηχανήματα που ο καθένας εισφέρει σε έναν πόλεμο. Μπορεί να χρησιμοποιούνται λεκτικά τερτίπια και ανήθικοι βερμπαλισμοί για να καταρριφθεί το επιχείρημά μας γιαπολεμική αποζημίωση και η εύλογη, ηθική αλλά και νόμιμη αξίωση. Αλλά είναι ο πανανθρώπινος πόνος, ο πόνος ενός αφανισμένου λαού, που ποτίζει με αίμα τον τόπο όπου μεταναστεύει η κλεμμένη ζωή του και ο κλεμμένος πλούτος της χώρας του.

Και μια μέρα, το αίμα αυτό, πνίγει τον κλέφτη των ξένων ονείρων και σκοτώνει την ομορφιά της ευμάρειας και της δημιουργίας, γιατί είναι επίπλαστη, απατηλή, και τότε ο κλέφτης θα πλανιέται σε μια νέα Νυρεμβέργη, γιατί είναι ξανά εγκληματίας πολέμου, ενώ είναι καιρός ειρήνης.

Αυτός είναι εγκληματίας μόνο και μόνο για την οικονομική του επικράτηση. Αν για το χρήμα ερίζετε, συν-ευρωπαίοι, αυτό θα μείνει εδώ. Ούτε τα δικά σας σάβανα θα ‘χουν τσέπες.