Ο γερμανικός λαός πληροφορείται εδώ και καιρό πως η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν αποτελεί ένα κυρίαρχο κράτος, παρά μόνο έναν διαχειριστικό γραφειοκρατικό οργανισμό. Το γερμανικό κυρίαρχο κράτος, με βάση το διεθνές δίκαιο, εξακολουθεί να είναι το Γερμανικό Ράιχ (δεν πρέπει να συγχέεται με το 3ο Ράιχ), το οποίο εξακολουθεί να βρίσκεται σε πόλεμο με τις Συμμαχικές δυνάμεις. Το Γερμανικό Ράιχ (Deutsches Reich), ως κυρίαρχο κράτος, δεν συνθηκολόγησε ποτέ.
Μετά την κατάρρευση του ναζιστικού καθεστώτος αυτόματα είχε επανέλθει σε ισχύ η κρατική υπόσταση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στα προ του πολέμου εδαφικά της όρια (1937), όπως και το νόμιμο αυτής Σύνταγμα. Η παράδοση της ηττημένης χώρας, η οποία έπρεπε κανονικά σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο να γίνει από νόμιμα εκλεγμένο αρχηγό του κράτους και ο οποίος, στο μεταξύ, δεν υπήρχε πλέον, πραγματοποιήθηκε αναγκαστικά από τους αρχηγούς των τριών Σωμάτων: Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού (Friedburg, Keitel και Strumpf), οι οποίοι είναι αυτοί που υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοση του στρατού και όχι του νόμιμα υπάρχοντος κράτους, το οποίο όπως είπαμε είχε επανέλθει σε ισχύ. Στις 8 Μαΐου 1945 διαλύθηκαν και παραδόθηκαν οι στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν μπορούσε κατά το Διεθνές Δίκαιο να διαλυθεί ή να παραδοθεί το κράτος της Γερμανίας, του Deutsches Reich δηλαδή, που είναι το νόμιμο κράτος, με ολόκληρη την εδαφική του επικράτεια και μάλιστα αυτή του 1933/37, πάνω στο οποίο έγινε η “μοιρασιά” και το οποίο τέθηκε υπό την κατοχή των συμμαχικών – νικητριών στρατιωτικών Δυνάμεων, με κύρια νικήτρια τις Η.Π.Α. (SHAEF – Gesetz Nr.52, Art.1), (Deutschlandvertrag, BGBL, 1955 II S.301), γεγονός που έχει και επισήμως αναγνωρισθεί από ένα μεγάλο αριθμό κρατών, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.Ότι δηλαδή οι Η.Π.Α. είναι η κύρια νικήτρια και κατοχική Δύναμη της Γερμανίας μετά την ήττα της στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όσο και αν ξαφνιάσει η ανωτέρω δήλωση ορισμένους, αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως, η οποία δεν αφορά μόνο τους Γερμανούς, ως λαό, αλλά όλο τον σύγχρονο κόσμο. Αυτό συμβαίνει, διότι το τέλος του 2ου ΠΠ, δεν έφερε στην πραγματικότητα την ειρήνη, αλλά οδήγησε μάλλον αυτούς που επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία, στην ίδρυση ενός οργανισμού, του ΟΗΕ, ο οποίος θα έπρεπε να συγκεντρώσει επάνω του όλες τις μορφές εξουσίας, αναλαμβάνοντας έτσι τον ρόλο μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Αυτός ήταν ο μεταπολεμικός στόχος, και η επίτευξη αυτού του στόχου απαιτούσε, όπως είναι φυσικό, μέτρα ασφαλείας. Ένα από τα ποιο σοβαρά μέτρα ασφαλείας ήταν και ο περιορισμός των ανεξέλεγκτων ιμπεριαλιστικών ορέξεων της Γερμανίας. Μιας Γερμανίας, η οποία δυο φορές κατάφερε να ξεφύγει από τον έλεγχο και να προκαλέσει μεγάλες ανατροπές στα σχέδια της αυτοκρατορίας. Αυτή η γερμανική νοοτροπία λοιπόν έπρεπε να τεθεί υπό έλεγχο και γι αυτό ιδρύθηκε ακριβώς αυτός ο οργανισμός, όπως αυτό είναι καταγραμμένο στον καταστατικό χάρτη των ΗΕ.Στο εσωτερικό της Γερμανίας αυτά είναι γνωστά πράγματα, όπως και το γεγονός πως η Ε.Ε. ιδρύθηκε μόνο και μόνο για ικανοποιήσει την ματαιοδοξία κάποιων δυναμικών παραγόντων αυτού του «γερμανικού μορφώματος», της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, και με αυτό το «κόκαλο» να κρατήσει υπό έλεγχο την ακόρεστη ορμή του «αρπακτικού».
Όλα δείχνουν όμως σήμερα, πως η αυτοκρατορία δεν πρέπει να τα έχει καταφέρει και τόσο καλά, διότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως το Deutsches Reich αναβιώνει παρασκηνιακά, και αυτό φαίνεται να έχει τρομοκρατήσει ορισμένους.Υπάρχουν επίσης σοβαρές ενδείξεις, που φανερώνουν, πως η χώρα μας παίζει τον ρόλο διελκυστίνδας σε αυτές τις εξελίξεις, πράγμα το οποίο σημαίνει δύσκολες συνθήκες για τον λαό μας.
Στο μέσω αυτών των αντίπαλων δυνάμεων, που έχουν ως στόχο την παγκόσμια κυριαρχία, βρίσκονται οι λεγόμενες «αγορές», οι κερδοσκόποι, οι οποίοι επιχειρούν να ελέγξουν –όπως έκαναν πάντοτε- τις εξελίξεις, και αυτό έχει προκαλέσει αυτήν την διεθνή οικονομική κρίση που όλοι βιώνουμε.Τα ερωτήματα που περιμένουμε να απαντηθούν σύντομα, είναι:
Θα καταφέρει το Deutsches Reich (με συμμάχους τα μέλη του συνασπισμού της BRIC) να ξανασταθεί στα πόδια του ως εθνική οντότητα;Θα οδηγήσει αυτή η αντιπαλότητα σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;
Ποιος θα είναι ο ρόλος του ΟΗΕ στις εξελίξεις;
Τι σηματοδοτεί η βιασύνη των μεγάλων θρησκευτικών οντοτήτων να ταχθούν υπέρ της διεύρυνσης των εξουσιών του ΟΗΕ;
Με ποια πλευρά θα ταχθεί τελικά η χώρα μας; Θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο πλευρό των Συμμαχικών δυνάμεων ή μήπως θα υποκύψει στην πίεση (βλέπε εδώ) και θα αυτομολήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο όπως έκανε ο Θεμιστοκλής μετά τον εξοστρακισμό του;
Όποια και αν είναι η εξέλιξη, ένα είναι το γεγονός, κατά την δική μου προσωπική εκτίμηση, πως ζούμε το τέλος -όχι του κόσμου, αλλά- της Ιστορίας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου