Στην αναμπουμπούλα ο γκρίζος λύκος χαίρεται...

Γράφει ὁ Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων

Ὅπως ἔχω ξαναγράψει, δὲν μὲ ἐνθουσιάζουν οἱ πολυκομματικὲς κυβερνήσεις συνεργασίας. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι ἡ κυβέρνηση Παπαδήμου εἶναι αὐτὴ τὴ στιγμὴ μία λύση ἀνάγκης, γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ ἀδιέξοδα. Εὔχομαι στὴ μεταβατικὴ κυβέρνηση τρία πράγματα. Πρῶτον νὰ λάβει τὴν 6η δόση τοῦ δανείου χωρὶς νὰ δεχθεῖ περαιτέρω μείωση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Δεύτερον νὰ παραδώσει συντόμως τὴν ἐξουσία, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἐκλογὲς καὶ νὰ μιλήσει ὁ λαός. Τρίτον νὰ μὴν ἀντιμετωπίσει κατὰ τὸν βραχὺ βίο της σοβαρὴ τουρκικὴ πρόκληση.

Καὶ τὸ λέγω αὐτό, διότι σὲ περιόδους ἀναστατώσεως τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ζωῆς ὁ γκρίζος λύκος χαίρεται καὶ προκαλεῖ. Θυμίζω τὴν πρόκληση στὰ Ἴμια τὸ 1996, ἡ ὁποία προέκυψε κατὰ τὴν παράδοση τῆς σκυτάλης ἀπὸ τὸν Α. Παπανδρέου στὸν Κ. Σημίτη.
Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν εἴχαμε ἕνα περιστατικό, τὸ ὁποῖο δὲν ἀποτελεῖ μὲν σοβαρὸ μεθοριακὸ ἐπεισόδιο, ἀλλὰ καταδεικνύει τὶς διαθέσεις τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως.
Συγκεκριμένα ὁ ἱστορικὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας μετατράπηκε ἀπὸ Μουσεῖο σὲ ἰσλαμικὸ τέμενος μὲ ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως Βακουφίων τῆς Ἄγκυρας. Ἡ ἐπαναλειτουργία τοῦ τζαμιοῦ μετὰ ἀπὸ 90 χρόνια διακοπῆς τῆς λειτουργίας του πραγματοποιήθηκε τὴν Κυριακὴ 6.11.2011, ἑορτὴ τῶν θυσιῶν γιὰ τοὺς Μουσουλμάνους. (Ἀναφέρω καὶ μία λεπτομέρεια μὲ ἱστορικὸ συμβολισμό: Δύο ἡμέρες πρίν, στὶς 4 Νοεμβρίου, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑόρταζε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Βατάτζη, Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορος μὲ ἕδρα τὴ Νίκαια ἀπὸ τὸ 1222 ἕως τὸ 1254). Ὁ Μουφτὴς τῆς Νίκαιας προεξῆρχε τῆς πρωινῆς προσευχῆς καὶ ὁ Γενικὸς Διευθυντὴς Βακουφίων ἐξέφρασε τὴ χαρά του γιὰ τὴν ἐπαναλειτουργία τοῦ Ναοῦ ὡς χώρου προσευχῆς τῶν μουσουλμάνων. Ὑπενθύμισε μάλιστα ὅτι πρὶν ἀπὸ 680 χρόνια ἡ Ἁγία Σοφία μετατράπηκε σὲ τέμενος ἀπὸ τὸν Ὀρχὰν Γκαζὶ τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ὅτι ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1920 παραμένει κλειστή. Προσέθεσε ὅτι δὲν θὰ ἐπιτραπεῖ νὰ γίνουν Χριστιανικὲς Λειτουργίες καὶ ὅτι πλέον ἔχει ἀφαιρεθεῖ ἡ πινακίδα «Μουσεῖο Ἁγίας Σοφίας».

Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβερνήσεως Μπουλὲντ Ἀρίντς ἐξέφρασε τὴν εὐαρέσκειά του καὶ παραπονέθηκε ὑποκριτικότατα ὅτι πολλὰ τζαμιὰ στὰ Βαλκάνια δὲν εἶναι πλέον τζαμιά. Λησμονεῖ ὅτι τὸ ἑλληνικὸ κράτος, παρὰ τὶς ἀρνητικὲς μνῆμες ξενικῆς κατοχῆς ποὺ μᾶς φέρνουν τὰ τζαμιά, συντηρεῖ μὲ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ πολλὰ μουσουλμανικὰ τεμένη, ὅπως π.χ. τὸ τέμενος Βαγιαζὴτ στὸ Διδυμότειχο. Λησμονεῖ ἐπίσης ἢ θέλει νὰ λησμονεῖ ὅτι ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία, παρὰ τὶς πικρὲς μνῆμες τῆς εἰσβολῆς, συντηρεῖ πολλὰ τεμένη στὶς ἐλεύθερες περιοχές, ὅπως π.χ. τὸ Χαλὰ Τεκὲ Τζαμὶ κοντὰ στὴ Λάρνακα. Δικαίως ὁ δημοσιογράφος Νικόλαος Μαγγίνας διερωτᾶται μήπως αὐτὸ ποὺ συνέβη στὴν Ἁγία Σοφία τῆς Νίκαιας μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μὲ τὸ σύμβολο τῆς Χριστιανοσύνης, τὴν Ἁγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως (www.amen.gr, 10.11.2011).

Μὲ τὴν ἀπομάκρυνση τοῦ Γ. Παπανδρέου ἀπὸ τὴν κυβέρνηση εἶναι εὐκαιρία νὰ ἀπαγκιστρωθοῦμε ὡς ἔθνος καὶ ὡς πολιτικὸ σύστημα ἀπὸ ξεπερασμένες, ἀφελεῖς καὶ ἐπικίνδυνες ἀντιλήψεις περὶ ἑλληνοτουρκικῆς προσεγγίσεως, πολυπολιτισμικῶν προτύπων κ.λπ. Ἀπὸ τὴ γραπτὴ μορφωτικὴ συμφωνία Γ. Παπανδρέου-Ἰσμαὴλ Τζὲμ τοῦ 2001 μέχρι σήμερα ἡ Ἑλλὰς ἔχει προβεῖ σὲ μονομερεῖς περικοπὲς σελίδων καὶ κεφαλαίων ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία Ἱστορίας, Γεωγραφίας καὶ Λογοτεχνίας μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ μὴ διαταραχθεῖ ἡ –κατ’ ἐμὲ ἀνύπαρκτη– ἑλληνοτουρκικὴ φιλία. Ἀντιθέτως οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες στὴν Ἄγκυρα, ἀσχέτως κομμάτων ἢ ἰδεολογιῶν, συνεχίζουν νὰ διδάσκουν στὰ σχολεῖα τὸν ἀκραῖο ἐθνικισμό. Μάλιστα ἄφησαν ἐπίτηδες ἔξω ἀπὸ τὴν προαναφερθεῖσα μορφωτικὴ συμφωνία τὸ μάθημα «Στοιχεῖα Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας», τὸ ὁποῖο διδάσκεται στὴν Β καὶ Γ Λυκείου ἀπὸ ἔνστολο Τοῦρκο Ἀξιωματικὸ καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἀμφισβητεῖται ἡ Ἱστορία μας καὶ ἡ ἐδαφική μας ἀκεραιότητα. Εἶναι ἐπίσης ἀναγκαῖο τὸ συντομότερο δυνατὸν νὰ ξεκινήσουν οἱ ἀπαραίτητες διπλωματικὲς ἐνέργειες γιὰ τὴν ἀνακήρυξη τῆς ἑλληνικῆς ΑΟΖ μὲ βάση τὸ Καστελλόριζο. Ὁ ἀπελθὼν Πρωθυπουργὸς χρεώνεται μὲ μεγάλη ὀλιγωρία καὶ ἡττοπάθεια στὸ συγκεκριμένο ζήτημα καὶ θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργον ἡ ἀποχώρησή του νὰ σηματοδοτήσει τὴν υἱοθέτηση μίας ἀξιοπρεπέστερης καὶ πιὸ δυναμικῆς ἐξωτερικῆς καὶ ἀμυντικῆς πολιτικῆς.

Ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ ὡς δημοκρατικὸς πολίτης πιστεύω στὴν εἰρήνη καὶ στὴν ἀνάγκη συμφιλιώσεως μεταξὺ τῶν λαῶν. Δὲν πιστεύω, ὅμως, ὅτι οἱ καλὲς σχέσεις γειτονίας παγιώνονται μὲ συνεχεῖς μονομερεῖς ὑποχωρήσεις, ὅπως πράττει πολλὲς φορὲς ἡ ἑλληνικὴ διπλωματία. Ὅσο δὲ γιὰ τὴν πολυσυζητημένη «ἑλληνοτουρκικὴ φιλία» εἶναι προφανὲς ὅτι ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ὅρου στηρίζεται σὲ σαθρὰ θεμέλια. Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος προσπάθησε νὰ προσεγγίσει τὸν Κεμάλ, γιὰ νὰ θέσει ἕνα τέλος στὶς πολεμικὲς συγκρούσεις. Ὅμως λίγα χρόνια μετά, κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Β´Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῆς τριπλῆς κατοχῆς στὴν πατρίδα μας, ἡ τουρκικὴ κυβέρνηση ξεσποῦσε στὴν πολυπληθῆ ἑλληνικὴ Ὁμογένεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἐξόντωσε πολλὰ μέλη της μὲ τὸν ὕπουλο φόρο «Βαρλὶκ Βεργκισί». Πρὸ ἡμερῶν μιλοῦσα μὲ Ἕλληνα ἀξιωματικό, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε στὸ ΝΑΤΟϊκό στρατηγεῖο τῆς Σμύρνης καὶ ἔκανε τὸ λάθος νὰ πάρει μαζὶ τὰ παιδιά του. Ἄντεξαν μόνο γιὰ λίγους μῆνες στὸ εἰδικὸ ἀγγλόφωνο σχολεῖο ποὺ λειτουργεῖ ἐκεῖ γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ξένων ἀξιωματικῶν. Ἀναγκάσθηκε νὰ τὰ ξαναφέρει στὴν Ἑλλάδα λόγῳ τῶν ὕβρεων καὶ τῶν προπηλακισμῶν ἀπὸ τὰ τουρκόπουλα. Ἡ ἑλληνοτουρκικὴ φιλία ἔχει ἀκόμη μακρὺ δρόμο νὰ διανύσει μέχρι νὰ καταστεῖ -ἂν ποτὲ καταστεῖ- πραγματικότητα!