Με καταδικάσατε από τη γέννα, μα δε λογαριάσατε πως γεννήθηκα ελεύθερος.

Με καταδικάσατε από τη γέννα μου,να διαβαίνω το μονοπάτι της μοίρας χωρίς προοπτική… Να θεωρώ πάντα τη φυγή ως λύση…

Να σπαταλώ τα χρόνια μου σ εκείνα που εσείς ορίζατε ως σημαντικά…

Νομίσατε πως εκπαιδεύσατε έναν ακόμα “ισοβίτη” που θα σας υπηρετεί αγόγγυστα…

Ενα ακόμα σκουριασμένο και απαίδευτο νου που θα υπακούει πρόθυμα τις εντολές σας...

Φοβισμένος και μικρός μπροστά στην απεραντοσύνη του τίποτα που πρεσβεύεται, έμαθα από μικρός να κρύβω στην ντουλάπα μου,λέξεις κι έννοιες….”πατρίδα”,”έθνος”,”τιμή”... ήξερα πως σας φόβιζαν... δεν ήθελα να σας τρομάξω ακόμα...

Μου σφίγγατε από φόβο να μη σκεφτώ,τη αλυσίδα, μα εγώ, θαρρώ πως σε κάθε σφίξιμο ένοιωθα ακόμα πιο ελεύθερος...

Δε σας φοβήθηκα ποτέ... γιατί ποτέ δε σας λογάριασα για κίνδυνο...

Με φοβόσασταν πάντα... γιατί εγώ μπορούσα να κλαίω όταν άνοιγα την ντουλάπα μου...

Απορούσατε... μα συνεχίζατε... ερχόσασταν σαν καταιγίδα νομίζοντας πως θα αφήνατε ναυάγια σκέψεων... πλημμυρισμένη την Πίστη...

Τώρα πια τρέμετε... πάντα σας πάλευα μοναχός... μα τώρα έμαθα πως σαν ενωθεί η μοναξιά,φωτιά βάζει στην ασχήμια...

Με καταδικάσατε από τη γέννα... μα ποτέ δε λογαριάσατε πως γεννήθηκα ελεύθερος... κι αυτό θα το πληρώσετε τώρα!