Μαλώνουν ποιος θα πάρει το καλύτερο από τα σκουπίδια.

Μια λαϊκή μετά το κλείσιμο και μέχρι να εμφανιστούν τα συνεργεία καθαρισμού, δεν προσφέρει ευχάριστες εικόνες. Αν δεν συμφέρει τον παραγωγό να φυλαχτεί η ποσότητα που περίσσεψε και να πωληθεί άλλη μέρα, καταλήγει στο πεζοδρόμιο. Ο κ. Βαρελάς παρατηρεί ότι στην Αθήνα μέχρι....

στιγμής καταγράφεται μείωση των σκουπιδιών σε ποσοστό 27% σε σχέση με το 2010. Αποδίδει αυτήν την αλλαγή στον περιορισμό της κατανάλωσης και της σπατάλης λόγω οικονομικής κρίσης. Ενώ πέρσι κατά μέσο όρο η ημερήσια ποσότητα παραγόμενων απορριμμάτων έφτανε στην Αθήνα τους 1.337 τόνους, φέτος δεν ξεπερνά τους 1.000. Στις λαϊκές αγορές όμως σπάνια βλέπεις να γίνεται οικονομία. Αν σε ένα καφάσι τα περισσότερα ροδάκινα είναι χαλασμένα, πετιέται ολόκληρο το καφάσι.

Η μοδίστρα Νίκη Κασγιάννη βλέπει εδώ και τέσσερα χρόνια μπροστά από τη βιτρίνα της στην οδό Φυλής τη σπατάλη των λαϊκών αγορών.

Ο πάγκος ενός εμπόρου έχει μαζευτεί από τον δρόμο όταν μπαίνω στο μαγαζί της. Πίσω του έχει αφήσει δέκα καφάσια με ντομάτες. Κάποιες είναι σκασμένες και τις περιτριγυρίζουν μύγες. Αλλες δείχνουν αναλλοίωτες, έτοιμες να φαγωθούν.
Από πάνω τους σκύβει ένας νεαρός μετανάστης. Σε λίγα λεπτά πλησιάζουν κι άλλοι. Τρεις γυναίκες, δύο παιδιά, άλλοι δύο άντρες. «Τους έχω δει να μαλώνουν πάνω από τα απομεινάρια. Ποιος θα πάρει πρώτος το καλύτερο κομμάτι», λέει η κ. Κασγιάννη. Αντίστοιχες εικόνες βλέπει στην Κυψέλη ο Αντώνης Τριανταφυλλόπουλος, εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πωλητών Λαϊκών Αγορών. «Την περασμένη Τρίτη ένας 10χρονος μου ζήτησε ένα τελάρο με σάπια ροδάκινα. Μόλις το έδωσα άλλοι τρεις το άρπαξαν απ' τα χέρια του», λέει.

Στην οδό Φυλής, η ομάδα των «συλλεκτών» σπάει μόλις πλησιάζει το απορριμματοφόρο του δήμου. Πιο κάτω μια γυναίκα με μπλε φόρεμα και κόκκινη δερμάτινη τσάντα ψάχνει σε ένα τσουβάλι για μαϊντανό. Γύρω της βουτούν στα απομεινάρια άλλες τέσσερις γυναίκες που φορούν μαντίλες. «Δεν το συνηθίζω, απλά άργησα να φτάσω και δεν είχε μείνει τίποτα να ψωνίσω», λέει καθώς απομακρύνεται γοργά.

20 ανθρωποι. Μετράω περίπου 20 ανθρώπους στην οδό Φυλής που βρίσκουν την τροφή τους στα σκουπίδια της λαϊκής. Συνταξιούχοι Ελληνες και οικογένειες μεταναστών. Ανάμεσά τους και μια μητέρα με το μωρό της που φόρτωσε στην πίσω πλευρά του καροτσιού ένα τελάρο με μαλακά, σχεδόν λειωμένα ροδάκινα.

Το 2008 η Eurostat υπολόγιζε ότι το 20% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και ότι 7% των κατοίκων δεν είχε τη δυνατότητα να καταναλώσουν ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι κάθε δεύτερη μέρα. Αυτά είναι τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία.

Στην οδό Φυλής όμως η κ. Γεωργία δεν ανήκε πριν από τρία χρόνια σε αυτή τη στατιστική. Συμπεριλαμβάνεται σε άλλη, αυτήν της ανεργίας. Εγινε «συλλέκτρια τροφίμων» τους τελευταίους μήνες, αφού έκλεισε το μαγαζί όπου εργαζόταν ως βοηθός μάγειρα και καθαρίστρια. Είναι 49 ετών και λέει ότι ζει σε ένα υπόγειο με 300 ευρώ νοίκι. Τον Μάιο το ποσοστό της ανεργίας έφτασε στο 16,6% στην Ελλάδα από 12% τον αντίστοιχο μήνα του 2010. Η κ. Γεωργία είναι μία από τους 822.719 ανέργους της χώρας.

«Σπάνια ψωνίζω πλέον τρόφιμα. Το μόνο που με απασχολεί είναι να βρω και πάλι δουλειά», απαντά όταν την ρωτώ αν την προβληματίζει η ποιότητα των τροφίμων που μαζεύει από τον δρόμο. Στη λαϊκή της οδού Φυλής η κ. Γεωργία έχει έρθει με το καροτσάκι της. Καθαρίζει από έναν πάγκο ρώγες σταφυλιών που περίσσεψαν, αφού ζητήσει την άδεια από την πωλήτρια.

«Βλέπουμε όλο και πιο πολύ κόσμο τελευταία που ζητά να τους δώσουμε τζάμπα ό,τι πρόκειται να πετάξουμε», λέει η Αικατερίνη Κοντονίκα, που δουλεύει στις λαϊκές από το 1986. Δεν είναι όλοι οι μικροπωλητές το ίδιο ανεκτικοί. Σε διπλανούς πάγκους άλλοι απομακρύνουν τον κόσμο. «Φύγετε», τους λένε. «Εδώ δουλεύουμε».