To σατανικό δημιούργημα του ελληνικού χρέους, ο ρόλος της κυβέρνησης Παπαδήμου και το νέο Παγκόσμιο Νόμισμα. (Όλα όσα σου κρύβουν τα καθάρματα…)

Λαός χωρίς μνήμη, χωρίς ιστορία, είναι καταδικασμένος να ζήσει ξανά και ξανά τις τραγωδίες του. Τα όσα λέμε θα τα αποδείξουν στη συνέχεια με σοκαριστικά στοιχεία ένας ευπατρίδης οικονομολόγος, ο Ισίδωρος Πόσδαγλης, που άφησε παρακαταθήκη ένα βιβλιαράκι-δυναμίτη, που γράφτηκε το 1952, το “Πατριωτική Οικονομική Πολιτική” και ένα δημοσίευμα του Economist του 1988 που αφορά το Παγκόσμιο νόμισμα που... είναι στα σκαριά! Ας ξεκινήσουμε από τους λόγους που δημιούργησαν το ελληνικό-κι όχι μόνο-χρέος.

Ήταν Γενάρης του 1952, όταν ο Ισίδωρος Πόσδαγλης ολοκλήρωνε το πόνημά του “Πατριωτική Οικονομική Πολιτική”, ένα μικρό βιβλιαράκι που “κάποιοι” φρόντισαν να εξαφανιστεί. Αντίτυπά του μοιράζονταν από χέρι σε χέρι μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1980, περίπου τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη του έκδοση από τις οικονομικές εκδόσεις “Μπιστιρλή”, το γνωστό στους μυημένους εξειδικευμένο εκδοτικό οίκο που από τις αρχές του αιώνα εξέδιδε τα πλέον προχωρημένα επιστημονικά συγγράμματα για λίγους και εκλεκτούς.

Ποιος ήταν ο Ισίδωρος Πόσδαγλης;

Γεννήθηκε στη Λαμία το 1907.

Εντάχθηκε από πολύ νωρίς, ήδη από το 1922 στην ηλικία των 15 χρονών, στον “Όμιλο Ελεύθερης Σκέψης” κι άρχισε να διαμορφώνει την πατριωτική του οικονομική θεωρία.
Μετά, έφυγε για τη Σοβιετική Ένωση όπου σπούδασε οικονομικά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας -το γνωστό μετονομασθέν σε Λομονόσοφ – και στη συνέχεια εργάστηκε μαζί με μερικά από τα πιο κορυφαία μυαλά της εποχής του σε ορισμένα από τα πιο προχωρημένα και άκρως απόρρητα οικονομικά προγράμματα της τότε Σοβιετίας.

Το 1940 επιστρέφει στην Ελλάδα, εντάσσεται στην Αντίσταση και με το τέλος του πολέμου συλλαμβάνεται από τους Άγγλους και παραδίδεται στη Χωροφυλακή. Μένει φυλακισμένος, “ξεχασμένος” για χρόνια.

Στο κρατητήριο ολοκληρώνει το βιβλίο “Πατριωτική Οικονομική Πολιτική” που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον εκδοτικό οίκο “Μπιστιρλή”, ο οποίος και το εκδίδει.

Το βιβλίο είναι δυναμίτης, αφού περιέχει μερικά από τα πιο πρωτοποριακά μοντέλα οικονομικής πρόβλεψης που έχουν κατασκευαστεί ποτέ. Επιπλέον, προβάλλει το πατριωτικό μοντέλο της οικονομίας και προκαλεί πάταγο στους τότε διεθνείς οικονομικούς κύκλους και σε πρόσωπα που διαμόρφωναν τη διεθνή οικονομική πολιτική.

Αυτά για την ιστορία. Απλά να προσθέσουμε ότι αρκετοί Έλληνες που εργάζονται σε μεγάλους διεθνείς Οίκους – που σήμερα κάποιοι εξ΄αυτών των Οίκων μας ταλανίζουν – έχουν δει στις βιβλιοθήκες Διευθυνόντων Συμβούλων και άλλων κορυφαίων στελεχών το βιβλιαράκι του Ισίδωρου Πόσδαγλη.

Του μεγάλου Αγωνιστή και Οικονομολόγου. Ίσως κάποια στιγμή αξίζει να ασχοληθούμε και να αναφέρουμε πολύ περισσότερα για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά μυαλά που γέννησε αυτός ο τόπος.

Τι έγραφε στο βιβλίο του ο Πόσδαγλης και γιατί δεν θέλουν να το ξέρουμε;

Μερικές μόνο αναφορές από το βιβλίο του Πόσδαγλη – το οποίο θυμίζουμε γράφτηκε στα 1952 – είναι ικανές να ανατρέψουν, κυριολεκτικά να τινάξουν στον αέρα το σάπιο οικοδόμημα της αδιέξοδης οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται. Διαβάστε:

Στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο “Εθνικό Χρέος και Εθνικό Έλλειμμα” σημειώνει ο Πόσδαγλης, στις σελίδα 17:

“Όταν τα δανεισμένα κεφάλαια του διεθνούς καπιταλισμού βρεθούν στο όριο της απόδοσής τους τότε ακολουθεί μια απομείωση του Εθνικού Χρέους, που επιβάλλουν δια της βίας. Τότε θα επικαλεστούν την ανάγκη πλέριας συμμετοχής όλων των δανειστών, εννοώντας μ΄ αυτά τα λόγια ότι πρέπει να πληρώσουν οι αποταμιεύσεις των εργατών, των αγροτών και του λαού. Κυλάνε έτσι το χρέος τους από το Κράτος που στέρεψε από απόδοση στο γόνιμο χωράφι του αγρότη για να πάρουν κι από εκεί κέρδη.”

Και συνεχίζει ο Πόσδαγλης πιο κάτω, στη σελίδα 22 στο ίδιο κεφάλαιο:“Όταν η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο θα φτιάσει το Νόμισμα για να απορροφήσει τα λαϊκά κεφάλαια, τότες θα στραφούν προς την Ελλάδα να της κόψουν το Χρέος που θα της έχουν φορτώσει, με σκοπό να τραβήξουν από τους εργαζόμενους και τους αγρότες ότι θα έχουν μαζέψει από το τέλος του Πολέμου και μετά”.

Αν βρίσκετε εντυπωσιακό να προβλέψει κανείς το κοινό νόμισμα από ένα κρατητήριο στα 1952 περιμένετε να δείτε παρακάτω:
“Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και Ιταλία θα γίνουν στόχος του διεθνούς κεφαλαίου μόλις φτιάσουνε το Νόμισμα. Το άθροισμα των δικών τους χρεών – που με τέχνη και κόπο θα τους έχουν φορτώσει – θα ισορροπεί, θα αντιπροσωπεύει το Χρέος μιας ψευτο-ένωσης, ώστε να ισοφαρίζει τα κέρδη των Γερμανο-Γάλλων και των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους.”. Σελίδα 24!
Αυτά γράφει ο Πόσδαγλης, με στοιχεία, αριθμούς και διαγράμματα, είπαμε από το 1952!
Στο τέταρτο κεφάλαιο “Τα Κόμματα” γράφει ο Πόσδαγλης στη σελίδα 121:

ΑΠΟ ΤΟ 1952 ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ!“Όταν ο λαός πρέπει να καθοδηγηθεί προς την απομείωση του Χρέους τότε χρειάζεται μια γενικής φύσης Κυβέρνηση (Σ.Σ.: Ο Πόσδαγλης μάλλον εννοεί μια Κυβέρνηση συνεργασίας), που θα αντιπαλεύει τα λαϊκά συμφέροντα σ’ όλο το πλάτος της ιδεολογικής αντιπάλης. Ο διεθνής παράγοντας του καπιταλισμού θα φροντίσει ώστε να μην υπάρχουν δυνατότητες άλλες από αυτές που θα λέει η γενικής φύσης Κυβέρνηση.”

Μήπως σας θυμίζει κάτι;
Γιατί όμως στην Ελλάδα; Τα εξηγεί όλα ο Πόσδαγλης:
“Αμερικανοί και Γερμανοί δεν μπορούν να ζήσουν πιο πέρα από το τέλος του αιώνα γιατί θάναι τόση η ανάγκη τους για κεφάλαια, όπως βλέπουμε ακριβώς στον πίνακα πιο πάνω, που θα πρέπει να βγάλουν τα πετρέλαια για τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί ήρθαν να κάνουν Κατοχή στην Πατρίδα μας. Θα δείτε να ξαναβρίσκονται Σύμμαχοι, να συγκεντρώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους και να ασχολούνται με το χάρτη που ξέρουν όλοι τους και τον έχουν κλεισμένο στα συρτάρια τους. Και οι ξένοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους.”
ΦΟΙΝΙΚΑΣ > ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ!

Πλησιάζει η ώρα για παγκόσμιο νόμισμα;

Γιατί μοιάζει προφητικό το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του Economist, του 1988, που έκανε λόγο για παγκόσμιο νόμισμα με την κωδική ονομασία «Φοίνικας» και χρονιά υλοποίησης το 2018
Ελάχιστοι έδωσαν σημασία, το 1988, στο πρωτοσέλιδο άρθρο του “Economist”, που παρουσίασε το λεγόμενο «σχέδιο Φοίνιξ», με χρόνο υλοποίησής του το 2018, ενώ οι περισσότεροι μίλησαν τότε για συνωμοσιολογία.

Το δημοσίευμα έκανε λόγο για τον «Φοίνικα», την κωδική ονομασία ενός παγκόσμιου νομίσματος, διότι η γέννησή του θα προερχόταν από το θάνατο του παλαιού νομισματικού συστήματος και θα θύμιζε την αναγέννηση του αρχαίου Φοίνικα από τις στάχτες του. Ο Economist προφήτεψε ότι το νέο νόμισμα θα γεννιόταν κυρίως από το πάντρεμα του δολαρίου, των ευρωπαϊκών νομισμάτων και του γιεν.

Το 2018 πλησιάζει και την «προφητεία» της εφημερίδας έρχονται να της δώσουν κύρος τόσο ηχηρά ονόματα όσο και γεγονότα. Μόλις πριν από ένα μήνα, ο κ. Rothschild, μιλώντας από την Κίνα στον τηλεοπτικό σταθμό Bloomberg για θέματα της παγκόσμιας οικονομίας και σε ερώτηση για τα προβλήματα του γουάν, είπε:«Νομίζω πως όλοι πρέπει να εκμεταλλευθούμε αυτή την ευκαιρία που μας δίνεται και νομίζω πως η πρόκληση επίσης είναι να κινηθούμε προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός παγκόσμιου νομίσματος, γιατί οι επενδύσεις και η πολυπλοκότητα των εθνικών νομισμάτων έχουν προκαλέσει εκνευρισμό όχι μόνο ανάμεσα στα έθνη αλλά και στον καθένα ξεχωριστά».

Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο οικονομολόγος κ. Joseph Stiglitz, ο οποίος ήδη από το 2008 υποστήριξε την ανάγκη δημιουργίας ενός παγκόσμιου νομίσματος, με αφορμή την κατάρρευση της Lehman Brothers, που ήταν η αρχή της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια επανέλαβε και τον Μάρτιο 2011 στους Financial Times, όπως και πρόσφατα, υποστηρίζοντας πάντα πως η δημιουργία παγκόσμιου νομίσματος θα αναμόρφωνε την οικονομία ολόκληρου του πλανήτη.

Οι δύο προαναφερόμενοι θεωρούν ότι η συμμετοχή της Κίνας σ’ αυτήν την πρωτοβουλία θα έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό φαίνεται ότι άρχισε να συμβαίνει, μετά το «Συναλλαγματικό Σύμφωνο» που υπέγραψαν προ ημερών ο Κινέζος πρωθυπουργός, κ. Γουέν Τζιαμπάο, με τον Ιάπωνα ομόλογό του, κ. Γιοσιχίκο Νόντα.

Η Κίνα με την Ιαπωνία, αλλά και άλλες ασιατικές χώρες, αποφάσισαν να χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές τα εθνικά τους νομίσματα, προκειμένου να θωρακίσουν τις οικονομίες και τα αποθεματικά τους, παρακάμπτοντας το δολάριο. Μέχρι τώρα το 60% περίπου των συναλλαγών (κοντά στα 340 δισ. δολ.) μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας γίνονται με βάση το αμερικανικό νόμισμα.

Αυτή η πράξη έχει διπλή ανάγνωση στην Ουάσιγκτον. Οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι θα μειωθεί η επιρροή του δολαρίου στο παγκόσμιο εμπόριο, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι θα εξασθενίσει η δυνατότητα της Κίνας να διαμορφώνει τις παγκόσμιες συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Η Ιαπωνία συμφώνησε και με την Ινδία για ανταλλαγή των νομισμάτων τους με αμερικανικά δολάρια και να έχουν πρόσβαση στα συναλλαγματικά αποθέματα και των δύο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ρευστότητας που θα τους παρουσιάζονται. Ανάλογες συμφωνίες έχουν υπογραφεί τόσο ανάμεσα στην Ιαπωνία και τη Ν. Κορέα όσο και μεταξύ της Κίνας με την Ταϊλάνδη και το Πακιστάν. Και προχθές, η κυβέρνηση του Σουδάν ζήτησε επίσημα από την Κίνα, να πραγματοποιούν επίσης οι δύο χώρες τις συναλλαγές τους στα εθνικά τους νομίσματα.

Με βάση τα παραπάνω, περιορίζεται σιγά-σιγά ο ρόλος του δολαρίου και του ευρώ. Διερευνητέο για την Ελλάδα είναι, αν μια αλλαγή του ευρώ (αν παραμείνουμε σ’ αυτό, εκούσια ή ακούσια) με όποιο άλλο νόμισμα, θα γίνει με συμφέρουσα νέα ισοτιμία ή όχι. Ας μη λησμονείται, ότι «κλειδώσαμε» ακριβά το ευρώ με 341 δραχμές, όταν η κυβέρνηση Σημίτη προέβη σε υποτίμηση 14%, ενώ οι μη κομματικοί οικονομολόγοι υποστήριζαν τότε ότι η δραχμή είναι κατά πολύ ασθενέστερη και η υποτίμηση έπρεπε να είναι πάνω από το 20%.

Αλλά, για πολιτικούς λόγους αυτό δεν έγινε, επειδή υποστηριζόταν πως η ελληνική οικονομία είναι ισχυρή («ατμομηχανή των Βαλκανίων»!) και ήδη η κατά 14% υποτίμηση προκαλούσε ερωτηματικά στους πολίτες.

Πέρα επομένως, από Τρόικα και ΔΝΤ, η Ελλάδα οφείλει από τώρα να προβεί στις δέουσες ενέργειες, ώστε να μη «πιαστεί» πάλι απροετοίμαστη σε ενδεχόμενη καθιέρωση παγκόσμιου νομίσματος. Ο κ. Rothschild, είναι σαφής όταν υποστηρίζει πως «η πολυπλοκότητα των εθνικών νομισμάτων έχουν προκαλέσει εκνευρισμό όχι μόνο ανάμεσα στα έθνη αλλά και στον καθένα ξεχωριστά».

Υπενθυμίζουμε, ότι με την ίδια σαφήνεια ο κ. Soros, στο Λονδίνο, είχε υποστηρίξει πως η πολυπλοκότητα των εθνικών νομοθεσιών δημιουργούσε προβλήματα στη διακίνηση των κεφαλαίων από χώρα σε χώρα, και είχε ζητήσει την ίδρυση μιας «παγκόσμιας Αρχής» που θα ενοποιούσε τις νομοθεσίες.