Υπάρχει ζωή χωρίς μπάτσους;

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Ένας νεκρός την Τρίτη. Ένας με κώμα την Τετάρτη. Ο ένας στην Ομόνοια, ο άλλος στο Σύνταγμα. Και οι δύο με το φως του ήλιου. Η χώρα καιρό τώρα παράγει περισσότερη βία από όση μπορούν να αντέξουν οι πολίτες της. Ποιος την παράγει δεν έχει και πολλή σημασία. Ή μάλλον έχει σημασία για τους παρατηρητές, γι’ αυτούς όμως που βυθίζονται κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά μέσα στη βία, μικρή σημασία έχει ποιος υπογράφει τη βία. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα από στιγμή σε στιγμή. Χειρότερα στους δρόμους, χειρότερα στις διαδηλώσεις, χειρότερα παντού.

Οι μόνοι που φαίνονται να μην το καταλαβαίνουν - ούτε αυτό!- είναι οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας συστήματος. Οι υπουργοί, οι βουλευτές, τα κόμματα και τα μεγαλοστελέχη τους. Και πώς να το καταλάβουν; Κανείς από αυτούς δεν κυκλοφορεί μόνος του ούτε στους δρόμους, ούτε στις διαδηλώσεις. Οι μισοί κυκλοφορούν με σωματοφύλακες και οι άλλοι μισοί με κουστωδίες υποστηρικτών τους. Τι να καταλάβει ο αριστερός αρχηγός, που διαδηλώνει έχοντας γύρω του 50 συντρόφους να τον προσέχουν; Τι τον ενδιαφέρει τι γίνεται στην ουρά της πορείας, ποιος δέρνει ποιόν; Ποια τζαμαρία ή ποιο κεφάλι σπάει; Τι να καταλάβει ο υπουργός που σηκωτός βγαίνει από την λιμουζίνα, σηκωτός μπαίνει στο υπουργείο; Τι τον ενδιαφέρει ποιος καιροφυλαχτεί στην κάτω γωνία; Αν αρπάζουν τσάντες ή αλυσίδες από το λαιμό;

Τι να καταλάβει από «επεισόδια στο Σύνταγμα», ο βουλευτής που παρκάρει κατευθείαν στο υπόγειο της Βουλής; Τι να καταλάβει ο αριστερός, ο κυβερνητικός, ο δεξιός, ο ακροδεξιός αξιωματούχος που έχει την αστυνομία να του φυλάει το κόμμα, το σπίτι, το αμάξι; Οι υπόλοιποι όμως που ούτε σωματοφύλακες έχουμε, ούτε κουστωδίες μας συνοδεύουν, καταλαβαίνουμε. Και για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την «ασυνεννοησία», έχω μια πρόταση. Να αποσυρθούν από σήμερα, όλοι οι «μπάτσοι» από τους «πολιτικούς στόχους».

Να φύγουν από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό, την Ιπποκράτους, τη Συγγρού, την Καλλιρόης. Να φύγουν από τα υπουργεία και από τα σπίτια των αρχηγών. Να φύγουν από τα αυτοκίνητα τους και από τα γραφεία τους. Να μη συνοδεύουν οι «μπάτσοι» τα σχολικά των παιδιών τους, ούτε τις κυρίες τους στα ψώνια. Και αφού φύγουν και περάσουν μια εβδομάδα απροστάτευτοι και μόνοι, μετά να έρθουν να μιλήσουμε για τη βία στην πόλη. Ας ξεκινήσουν σήμερα οι αριστεροί, αύριο οι υπουργοί, μεθαύριο οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί. Τους αναφέρω με την σειρά της κοινωνικής ευαισθησίας που έχουν επιδείξει (στα λόγια).

Να πουν δημοσίως: «Δεν θέλω πια κανένα αστυνόμο στα πόδια μου. Θέλω να ζήσω σαν πολίτης του κέντρου. Ακόμη και στις διαδηλώσεις θα πηγαίνω μόνος μου. Χωρίς βοηθούς και παρατρεχάμενους. Και το Σύνταγμα μόνος μου θα το διασχίσω και την Ομόνοια και την Πατησίων και την Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς». Τολμάει κανείς; Ένας έστω;