Με μια... μαύρη γάτα στο Μαξίμου.

Ο εθνικός παραμυθάς, Ευγένιος Τριβιζάς που πέρασε την Πρωταπριλιά το κατώφλι του πρωθυπουργικού γραφείου, σκέφτεται να γράψει ένα βιβλίο για τους πολιτικούς, με τίτλο «Ο Λουκουμάς και οι σαράντα κλέφτες».
Σύμφωνα με «Το Βήμα», ήταν Πρωταπριλιά, όταν ο εθνικός μας παραμυθάς κ. Ευγένιος Τριβιζάς, ο οποίος έχει γράψει γύρω στα 150 παραμύθια, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, αλφαβητάρια, λιμπρέτα για όπερες, διηγήματα και κόμικς, διάβαινε το κατώφλι του Μεγάρου Μαξίμου για να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου. Τυχαίο; Ναι, ήταν τυχαίο.
Η συνάντηση του καταξιωμένου παραμυθά με τον Πρωθυπουργό έγινε, όπως ο ίδιος λέει, την παραμονή του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. Έτσι, την Πρωταπριλιά «εισέβαλαν» στο Μαξίμου μαζί με τον κ. Τριβιζά και η... "Τελευταία μαύρη γάτα" και "Τα μαγικά μαξιλάρια", δύο παιδικά παραμύθια του συγγραφέα, μεταφρασμένα, μάλιστα, σε πολλές γλώσσες, για να συντροφεύουν, προφανώς, τον Πρωθυπουργό στις δύσκολες ημέρες της οικονομικής κρίσης και των ενδοκυβερνητικών προβλημάτων.
Μια «μαύρη γάτα» στο Μαξίμου, έστω και σε παραμύθι, δεν έχει, βεβαίως, σχέση ούτε με την τρόικα ούτε με το μνημόνιο ούτε και δίνει λύσεις, έστω και σε μορφή παραμυθιού, για έξοδο από την κρίση. Έχει, όμως, σχέση με τους αγώνες που γίνονται εναντίον του ρατσισμού και του αποκλεισμού μειονοτήτων, βιβλίο το οποίο βρήκε χρησιμότατο και ωφέλιμο ο Πρωθυπουργός.
«Πολιτική και παραμύθι» είναι μια σχέση αλληλένδετη και διαχρονική, δοκιμασμένη κυρίως σε προεκλογικές περιόδους και σε περιόδους κρίσεων. Κάτι που παραδέχεται και ο συγγραφέας, ο οποίος σε συνομιλία που είχε με «Το Βήμα» και στην ερώτηση, αν θα έγραφε ένα παραμύθι για τους Έλληνες πολιτικούς, τι τίτλο θα έβαζε, απάντησε ευθαρσώς: «Ο Λουκουμάς και οι σαράντα κλέφτες!».
Και στο ερώτημα ποιοι κατά τη γνώμη του είναι οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες, οι πολιτικοί ή οι επαγγελματίες συγγραφείς παραμυθιών, ο κ. Τριβιζάς δίνει την παρακάτω απάντηση: «Υπάρχει μια καθοριστική διαφορά μεταξύ παραμυθά και πολιτικού, μεταξύ παραμυθιού και παραπλανητικού πολιτικού λόγου. Στην περίπτωση του παραμυθιού -και σε αντίθεση με τον πολιτικό λόγο- υφίσταται μια σιωπηλή σύμβαση μεταξύ αφηγητή και ακροατή. Ο ακροατής γνωρίζει ότι πρόκειται για προϊόν δημιουργικής φαντασίας, αποδέχεται τη μυθοπλαστική ιδιότητα του αφηγητή και είναι έτοιμος να αφεθεί στη μαγεία του κόσμου του, να ταυτισθεί με τους ήρωες του, να συγκινηθεί, να γελάσει και να υποφέρει μαζί τους. Πρόκειται γι' αυτό που ο Coleridge ονομάζει "ηθελημένη αναστολή της δυσπιστίας" ("willing suspension of disbelief"). Μεταξύ πολιτικού και πολίτη δεν υφίσταται βεβαίως τέτοια σύμβαση».