Ποια θα είναι η Ευρώπη του μέλλοντος;

Μπορεί οι αποφάσεις της ΕΕ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης να μετατέθηκαν για τον Ιούνιο, ωστόσο, θεωρείται δεδομένο ότι έχουν δημιουργηθεί νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Αν η δημιουργία της ΟΝΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ ή η Συνθήκη της Λισαβόνας να σημάδεψαν την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Συνθήκη των Βρυξελλών έρχεται να δημιουργήσει την Ευρώπη του μέλλοντος. Μια Ευρώπη που δυστυχώς δε θα στηρίζεται και τόσο στις αρχές της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης προς τις φτωχές χώρες. Θα είναι μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, μια Ένωση όπου κουμάντο θα κάνουν όσοι έχουν το χρήμα και οι υπόλοιποι απλά θα ακολουθούν τις εντολές των ισχυρών.
Αναλυτές πιστεύουν ότι η Ευρώπη που οικοδομείται θα έχει σε λίγα χρόνια της εικόνα ορισμένων χωρών που είναι χωρισμένες στα δύο ή και παραπάνω, ανάλογα με τις συνθήκες διαβίωσης. Όπως για παράδειγμα στην Ιταλία όπου ο πλούσιος Βορράς αδιαφορεί για το φτωχό Νότο και μια χώρα είναι εδώ και πολλές δεκαετίες χωρισμένη στα δύο, σε πολίτες δύο ταχυτήτων.
Έτσι θα είναι και η Ευρώπη, όπως την οικοδομεί η Γερμανία. Γι’ αυτό έχει σημασία να δούμε τι σημαίνει τελικά η νέα οικονομική διακυβέρνηση που προωθείται με ταχύτατους ρυθμούς.
Κατ’ αρχάς έγινε κάθε προσπάθεια να κρατηθεί το ευρώ, να μη διαλυθεί δηλαδή η Ένωση διότι κάτι τέτοιο θα έπληττε καίρια τα συμφέροντα της Γερμανίας. Η πλέον εξαγωγική χώρα της Ευρώπης αν γύριζε στο μάρκο θα ήταν μη ανταγωνιστική και σε λίγα χρόνια θα είχε καταρρεύσει και η ίδια οικονομικά. Το ευρώ είναι παγκόσμιο νόμισμα, ίσως πιο ισχυρό κι από το δολάριο και η Γερμανία μπορεί να παίξει το ρόλο ενός παγκόσμιου οικονομικού ηγέτη. Από την άλλη, φυσικά η κατάρρευση του ευρώ θα οδηγούσε αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα, σε πλήρη χρεοκοπία.
Η Γερμανία κατάφερε να δημιουργήσει ήδη έναν μηχανισμό αποτροπής μελλοντικών κρίσεων χρέους και πιθανών χρεοκοπιών. Αυτό είναι καλό υπό την έννοια ότι αν δουν ότι κινδυνεύει το ευρώ θα παρέμβουν. Το τίμημα όμως είναι πολύ βαρύ για τις αδύναμες χώρες. Σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, συνεχής έλεγχος στα οικονομικά των αδυνάτων, ουσιαστικά Γερμανική διακυβέρνηση των χωρών αυτών. Οι προϋπολογισμοί θα πρέπει να περνούν από την κρησάρα της Ευρώπης, οι επιλογές για αυξήσεις μισθών, συντάξεων ή άλλες παροχές θα κόβονται εν τη γενέσει τους και γενικά κάθε προσπάθεια δημιουργίας ενός περισσότερου κοινωνικού κράτους θα προσκρούει στις αρνήσεις των πραγματικών αφεντικών. Με απλά λόγια θα γίνουμε όλοι Γερμανοί, μόνο που οι τελευταίοι έχουν οικοδομήσει κράτος πρόνοιας και παιδείας ενώ οι πολίτες έχουν στο… αίμα τους την οικονομία ενώ χώρες όπως η Ελλάδα θα είναι και φτωχή και αδύναμη να στήσει κοινωνικό κράτος.
Ενδιαφέρον είναι ότι η «Συμφωνία για το ευρώ» περιλαμβάνει τις 17 χώρες καθώς οι υπόλοιπες 10, οι εκτός ευρωζώνης μένουν στο περιθώριο της Ευρώπης ακόμη περισσότερο. Αρα η Ευρώπη των ανισοτήτων είναι σίγουρη.
Οι χώρες που θα αντιμετωπίζουν προβλήματα θα ζητούν τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης, να παρεμβαίνει δηλαδή για την αγορά χρέους μέσω των κεφαλαίων που διαθέτει, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι Γερμανικά. Για να γίνει αυτό, όμως, οι δανειζόμενες χώρες θα χύνουν πολύ αίμα. Δανεικά δηλαδή με υποθήκη το μέλλον των επόμενων γενεών, κάτι που ήδη η Ελλάδα ζει.
Συμπερασματικά, η Κομισιόν, με το άγρυπνο μάτι της Γερμανίας, θα κανονίζει πότε και πώς θα σώζει μια χώρα. Αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει οι αδύναμες χώρες να βρίσκονται υπό συνεχή γερμανική κατοχή. Για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι αν θέλουν αυξήσεις θα πρέπει να ρωτούν, όχι την εθνική, αλλά την ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Και φαντάζεστε ποια θα είναι η απάντησή της.
Έτσι, λοιπόν, θα δημιουργηθεί η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, κάτι σαν Βορράς και Νότος. Κι αν συνεχίσουμε να έχουμε ένα νόμισμα των ευρώ, στην ουσία θα είναι σαν δύο. Το νόμισμα των πλουσίων και αυτό των φτωχών.