Χρόνια τώρα η Ελληνική σημαία δεν κυματίζει καθημερινά στα Ελληνικά σχολεία βάσει εγκυκλίου του υπουργείου.

Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δεν επιτρέπει τα σχολεία σε εθνικές εξάρσεις, πατριωτισμούς και ιστορικές μνήμες.

Χρόνια τώρα η Ελληνική σημαία δεν κυματίζει καθημερινά στα Ελληνικά σχολεία - βάσει εγκυκλίου του υπουργείου- για να μην θεωρούμεθα εθνικιστές, αφήνεται στην πρωτοβουλία του εκάστοτε διευθυντή.

Αν θέλει να έχει καλές σχέσεις με την... εξουσία τότε η σημαία εμφανίζεται μόνο κατά τις εθνικές γιορτές, βιαστικά - βιαστικά για μια το πολύ δύο ημέρες, σαν κάτι που μας ενοχλεί και μας ντροπιάζει, με την ελπίδα μέχρι του χρόνου να έχει βγει κάποια άλλη διαταγή για να τους απαλλάξει από τα διλήμματα και τις προσωπικές αποφάσεις που μπορούν να τους εκθέτουν και να τους ξεβολεύουν.

Στα παιδιά δε, ούτε λόγος για ομιλίες, για εθνικές ψυχικές εξάρσεις και ιστορικές, ουσιαστικές αναδρομές. Τυπικά, ελάχιστα, περιορισμένα γίνονται αναφορές για την επανάσταση. Θα έλεγα και βιαστικά και με άγχος να περάσει και τούτη η μέρα να τελειώνουμε.

Οι εμπειρίες αυτές είναι οι σημερινές που έχω από τα παιδιά μου, λυπάμαι και πονάω.

Θυμάμαι τα δικά μου μαθητικά χρόνια, στο χωριό μου, που ένα μήνα τουλάχιστον πριν ζούσαμε στον παλμό του ερχομού της 28ης Οκτωβρίου.
Σκετς, ποιήματα, αναφορές συνεχώς στους ήρωες και στον αγώνα.
Οι τοίχοι του σχολείου των παιδιών είναι γυμνοί.

Δακρύζω κάθε φορά που τους διηγούμαι προσπαθώντας να τους μεταφέρω αυτά τα συναισθήματα. Προσπαθώ όσο μπορώ να τους δυναμώνω τα συναισθήματα για να κρατηθεί η φλόγα άσβεστη και να την μεταφέρουν και στις επόμενες γενιές. Αισθάνομαι σαν το σπίτι μας να γίνεται κρυφό σχολειό, σαν να έχουμε και πάλι έναν κατακτητή που δεν επιτρέπει επικίνδυνες ιδέες να κυκλοφορούν γιατί βλάπτουν σοβαρά το έργο της διάβρωσης, της κατάρριψης αξιών και της μαζικοποίησης δημιουργίας ανθρωποειδών, που σαν καθοδηγούμενες μαριονέτες, παίζουν το ρόλο τους χωρίς να δημιουργούν προβλήματα.