Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Γιορτή της γυναίκας αύριο και δυστυχώς τα κρούσματα βίας σε βάρος τους αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Σας παραθέτω μια συγκλονιστική συνέντευξη που μου είχε δώσει για λογαριασμό της Άλμα Υγείας η Μάντα Παπαδάκου.
«Η βία κατά των γυναικών είναι ίσως η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών ή πλούτου. Όσο συνεχίζεται, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κάνουμε ουσιαστική πρόοδο προς την ισότητα, την ανάπτυξη και την ειρήνη», είχε πει πριν από πολλά χρόνια ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Άναν. Φαίνεται όμως πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου και πολλές είναι οι γυναίκες που υπομένουν βασανιστήρια βουβές και αβοήθητες.Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, η κατάσταση λίγο πολύ παραμένει ίδια τα τελευταία χρόνια. Η βία κατά των γυναικών αποτελεί καθημερινό φαινόμενο και το ασθενές φύλο αγωνίζεται να διατηρήσει τα δικαιώματά του. Όπως αναφέρεται στο εθνικό πρόγραμμα για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά γυναικών 2009-2013 του υπουργείου δικαιοσύνης, διαφάνειας & ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της γενικής γραμματείας ισότητας των δύο φύλων (ΓΓΙΦ), παρά την θέσπιση και εφαρμογή των νόμων 3064/2002 και 3500/2006, δεν έχει διαφοροποιηθεί ως προς το μέγεθος και την έκταση της παράνομης διακίνησης γυναικών με στόχο την σεξουαλική εκμετάλλευση και της ενδοοικογενειακής βίας.
Αντίθετα αυξήθηκαν οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους, τα εγκλήματα τιμής, η σωματική και ψυχολογική κακοποίηση των γυναικών.Στοιχεία σοκ…
«Δύο γυναίκες το χρόνο πέφτουν θύματα δολοφονίας από τους άντρες τους», λέει και σοκάρει στην «Άλμα Υγείας» η Πρόεδρος της WIN HELLAS Μάντα Παπαδάκου, επικαλούμενη τις τελευταίες εκθέσεις της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των δύο Φύλων. Τη παραπάνω ανατριχριαστική δήλωση της κας. Πααδάκου επιβεβαιώνουν και τα επίσημα στοιχεία του κράτους σύμφωνα με τα οποία μόνο μέσα στους τελευταίους 17 μήνες σημειώθηκαν 35 δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους ή τους συντρόφους τους. Την ίδια στιγμή, το πρώτο εννεάμηνο του 2009, καταγράφηκαν 1.661 τηλεφωνήματα στα Συμβουλευτικά Κέντρα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε Αθήνα και Πειραιά από κακοποιημένες γυναίκες που ζητούσαν ψυχοκοινωνική στήριξη και νομικές συμβουλές, ενώ κλείστηκαν 657 ραντεβού με τους αρμόδιους των κέντρων.Υπομένουν...
Στην συνέχεια η κα. Παπαδάκου αναφέρει στην εφημερίδα μας πως όλες οι περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών που φτάνουν στην WIN HELLAS, η μια είναι πιο ανατριχιαστική από την άλλη. «Κάθε γυναίκα που έρχεται σε εμάς κουβαλάει ένα δικό της μαρτυρικό σταυρό. Δυστυχώς οι γυναίκες υπομένουν πολλά….δεν λύνουν την σιωπή τους και υπομένουν βουβά τα βασανιστήρια τους. Είναι μεγάλη απόφαση να απευθυνθούν σε εμάς για να μπορέσουμε να τις βγάλουμε έξω από το λαβύρινθο της. Εξάλλου το πιο συγκλονιστικό πράγμα είναι να αναγνωρίσει κάποιος το τι του συμβαίνει. Η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι η πιο μεγαλειώδης. «Θυμάμαι περιστατικά γυναικών, που έκλαιγαν έξω από τα σκαλιά σε τραγική κατάσταση, οι ίδιες που μετά στέλνουν την ευγνωμοσύνη τους, όχι απέναντι σε μένα μόνο, αλλά σε όλους, στη W.I.N., στη ζωή, έχοντας πια πατήσει γερά στα πόδια τους. Έχω να θυμηθώ περιστατικά, που έχουν καταγγείλει άνδρες για γυναίκες του οικογενειακού τους περιβάλλοντος που έχουν κακοποιηθεί, εκεί να δεις αδρεναλίνη από και προς κάθε επίπεδο...Θέλει κουράγιο αυτός ο στόχος, αλλά πώς να λείψει το κουράγιο από μας όταν μετά από πολλή δουλειά οι γυναίκες αυτές αποκτούν την απόλυτη αυτοκυριαρχία και διαδίδουν το μήνυμα, απαλλαγμένες από το φόβο... Αυτό επιτάσσει κι ο νόμος της συγχρονικότητας, να σπάσει τη σιωπή του κάθε άτομο, που έχει κακοποιηθεί. Και οι αριθμοί δεν είναι καθόλου αισιόδοξοι, βάσει επισήμων πηγών που αφορούν μόνο περιπτώσεις που έχουν μιλήσει τα ποσοστά είναι πολύ μεγάλα», λέει χαρακτηριστικά στην Άλμα Υγείας η κα. Μάντα Παπαδάκου.Νιώθουν ταπεινωμένες
Ένα μεγάλο μέρος των θυμάτων δεν καταγγέλλουν το βιασμό ή την απόπειρα και αυτός είναι ο λόγος που οι έρευνες δεν είναι πλήρεις. Οι περισσότερες γυναίκες θέλουν να διαγράψουν το περιστατικό από την μνήμη τους γιατί αισθάνονται ταπεινωμένες και οργή απέναντι στον βιαστή, πολλές φορές απέναντι στο ανδρικό φύλο γενικότερα. Δεν θέλουν να μπουν στη διαδικασία να απαντήσουν σε προσωπικές ερωτήσεις και να βιώσουν ξανά στο δικαστήριο την τραυματική εμπειρία του βιασμού. Ακόμη, δεν θέλουν να αναστατώσουν την οικογένεια και φοβούνται τον κοινωνικό περίγυρο. Πιστεύουν, όχι άδικα, ότι θα βρεθούν κατηγορούμενες, καθώς πολλοί είναι αυτοί που στο άκουσμα ενός βιασμού εμμέσως κατηγορούν τη γυναίκα γιατί π.χ. προκάλεσε με τη συμπεριφορά της. Τέτοιες θεωρίες είναι απαράδεκτες και ταιριάζουν σε ανθρώπους χαμηλού μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου.Αξίζει να σημειώσουμε ότι σε περιπτώσεις όπου ο βιαστής είναι μέλος της οικογένειας ή ανήκει στο συγγενικό περιβάλλον, οι καταγγελίες αγγίζουν μόλις το 1%!
Χαρακτηριστικό του παραπάνω γεγονότος είναι το συμπέρασμα που προκύπτει ότι κάθε χρόνο διαπράττονται στην Ελλάδα 4.500 βιασμοί, από τους οποίους οι 270 γίνονται γνωστοί στην αστυνομία, οι 183 καταλήγουν σε σύλληψη κάποιου υπόπτου, οι 47 φτάνουν στο ακροατήριο για να εκδικασθούν κατόπιν άσκησης ποινικής δίωξης, οι 20 καταλήγουν σε καταδικαστική απόφαση και, τελικά, σε λιγότερους από 10 βιασμούς επιβάλλεται στο δράστη η ποινή στέρησης της ελευθερίας. Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι δράστες είναι κυρίως άνδρες και τα περισσότερα περιστατικά διαπράττονται στην επαρχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου