Άχ, αυτή η Ελλάδα!

Αχ, αυτή η Ελλάδα! Το έχει στο «αίμα» της να στέκι ολομόναχη, άπιαστη, απροσπέλαστη, χιμαιρική, ακατανόητη. ...Είναι η ίδια η φύση της ροή, κίνηση, δυναμικότητα, μετεωρισμός. Το έχει η μοίρα της, να καπελώνεται και, σα να μη συμβαίνει τίποτα, να μένη ακαπέλωτη, να αιχμαλωτίζεται και να διαφέυγη, να φυλακίζεται και να κάθεται αδιάφορη έξω από τη φυλακή της, νάναι νεκρή και να πλανάται ολοζώντανη, νάνε θαμμένη και να σεριανάη αμέριμνη πάνω στον τάφο της.

Για την Ελλάδα τη μέχρι τους Κλασσικούς Χρόνους μιλάμε- υπάρχει κι άλλη έξω απ’ αυτήν; Για την Ελλάδα που φάνηκε, θέριεψε, χάθηκε- χωρίς να χαθή, χωρίς να αποδυναμωθή, χωρίς να μειώση έστω κατά ένα κήριο την ένταση του φωτός της. Γι’ αυτήν μιλάμε- κι απευθυνόμαστε σ’ όλους όσοι μας πλησιάζουν, από τη στιγμή που φάνηκε ότι προσπαθεί να θεάται το φως της, ότι αγωνίζεται να αφουγκράζεται τους ήχους της, ότι πασχίζει να πιάνει τα μήκη κύματος όπου εκείνη εκπέμπει.

Σ’ αυτούς απευθυνόμαστε – κι εδραιώνουμε εξ αιτίας τους την διαπίστωση ότι η μόνη, η άπιαστη, η απροσπέλαστη, η χιμαιρική, η ακατανόητη Ελλάδα αποκαλύπτει και πάλι τη φύση του «αίματός» της, επιβεβαιώνει και σήμερα για μια φορά ακόμη τη μοίρα της: Η Ελλάδα που δεν καπελώθηκε ποτέ, η Ελλάδα η ρέουσα, η κινούμενη, η μετεωριζόμενη, γίνεται και τώρα- για απειροστή φορά- στόχος αποπειρών, για να λιμνάση, επιτέλους, να ακινητοποιηθή, τέλος πάντων, να γειωθή και καμιά φορά...
Τι να την κάνουμε την Ελλάδα, την Ελλάδα – ιδέα; Κράτος; Μα δεν έγινε ποτέ. Έθνος; Μα δεν έγινε ποτέ- και μην καπελώνει τη σκέψη σας η δογματική συνθηματολογία των νεώτερων σειρήνων του εθνικό-διεθνισμού.

Θρησκεία; Μα δεν έγινε ποτέ. Πολιτικό σύστημα; Μα δεν έγινε ποτέ. Οικουμενικό «τρόπο ζωής»; Μα δεν έγινε ποτέ. Να την κάνουμε μήπως «πολιτιστικό πρότυπό» κι οδηγό; Μα δεν έγινε ποτέ, ναι.!

Από τη στιγμή που τα Άλλα δεν είναι Ελλάδα, η Ελλάδα τα περιφρονεί, κρατιέται απέναντί τους απόλυτα απροσπέλαστη, απόλυτα αδιάφορη. Αδύνατο στέκεται σ’ όλους να πιαστούν απ’ το χέρι της, να οδηγηθούν «πολιτιστικά» απ’ αυτήν.!

Οι μετακλασικοί Έλληνες, οι «Έλληνες» που θέλησαν να σταθούν στα πόδια τους εν ονόματί της, σαν παραδόσεως, μόλις την ενένταξαν μέσα στο χρόνο- κι αυτοκαταστράφηκαν!!!

Ο Χριστιανισμός μόλις θέλησε να την καπελώση- και την πέταξε σαν πυρακτωμένο σίδερο, και βάλθηκε έπειτα μ’ όλες του τις δυνάμεις, επί αιώνες (εως σήμερα), να τη θάψη, να την εξαφανίση, να την εξαλείψη από προσώπου Γης- μάταια, ματαιότητα!

Ο σχολαστικισμός του Μεσαίωνα, μόλις αποπειράθηκε να την ακουμπήσει- και δέχθηκε την ισχυρότατη ηλεκτρομαγνητική απώθηση της, κι εκτινάχθηκε σε απόσταση, ορμώμενος από μακρυά, χωρίς να μπορή να την πλησιάσει και να καταλάβει σχεδόν τίποτα από την παράξενη κι επικίνδυνη τούτη ουσία.!!!

Η Αναγέννηση, πιο τολμηρή, όρμησε να την αγκαλιάσει- και υπέστη τήξη από το πυρ της, κι ενεργοποίησε ίσως, με το σόκ που δέχθηκε, κάποια κύτταρά της, κι απομακρύνθηκε φρόνιμα απ’ αυτήν, για να αποφύγει τις φλόγες μιας εκπυρώσεως που δεν θα άφηνε τίποτε άκαυτο, ακαυτηρίαστο, ανεξάγνιστο από όλα τα εγγενή έλκη της ανθρωπότητας!!!

Οι νεώτερες αστοκαπιταλομαρξιστικές και χιτλερονιτσεϊκές τάσεις και καταστάσεις δοκίμασαν να πιάσουν τον κοντό της σημαίας της- και τον πέταξαν μακρυά, για να σώσουν τα χέρια τους από τη φωτιά της!!!

Και το άθλιο Ρωμέικο- δεν άντεξε ούτε στα τερατώδη ομοιώματα της, που κατασκεύασε παραχαράσσοντάς την σε κλασικισμό, σχολαστικισμό, προγονοπληξία, αρχαιολατρία, και την παράτησε πιά οριστικά, ύστερα από διακόσια σχεδόν χρόνια λυκοφιλίας αυταπάτης και ψευδαισθήσεως.

Μη γελιέστε! Εμείς οι υποχείριοι του σκοπού, τα ενεργούμενα της θελήσεως επιβολής, ή βορά της εξουσίας, τα παραλλάματα της Λογοκρατίας, τα τερατογεννήματα του φόβου, τα νεκροτόκια του δόγματος, τα θνησιμαία της παράνοιας, ας το μάθουμε μια για πάντα:

Ελλάδα θα πή σκέψη χωρίς σκοπό, πράξη χωρίς όφελος, έργο χωρίς παράδοση, θέληση χωρίς εξουσία, αναζήτηση χωρίς τέλος, ουσία χωρίς χρόνο, αξία χωρίς τόπο.!!! Κι Ελλάδα θα πη μεμονωμένη συνείδηση χωρίς άλλους, λόγο χωρίς αισθήσεις, αλήθεια χωρίς στάση, ελευθερία χωρίς ορισμό.

Φάτε αν θέλετε, ψίχουλα της, όσα μπορείτε να κρατάτε στα χέρια σας, πιείτε, αν δύνεσθε, χυμούς της, όσους πιάνονται στις χούφτες σας, φωτισθήτε απ’ τις ακτίνες της, όσες δεν τυφλώνουν τα ματάκια σας, ακροασθήτε υπερκόσμιους ήχους της, όσους πιάνονται απ’ τα’ αυτάκια σας-κι αφήστε την ήσυχη!!!

Γιατί κάνει τζίζ, είναι χιτώνας του Νέσσου, που όποιος τον φοράει, καίει τις σάρκες του- ακόμα Ηρακλής κι αν είναι!!!

Και σταθήτε, αν σας σηκώνουν τα πόδια σας, απέναντί της- όχι πάνω της, θα γκρεμισθήτε !!-σαν μονάδες κι όχι σαν ομάδες, σαν πρόσωπα κι όχι σαν μάζα, σαν συνειδήσεις κι όχι σαν αγέλη, σαν ουσίες κι όχι σαν βιολογικά φαινόμενα, σαν ποιότητες κι όχι σαν ποσά.

Σταθήτε κάτω από τη στέγη της σαν κολώνες παρθενώνειες, πού ‘ναι πολλές μαζί αλλά κάθε μία στέκει ακεραιωμένη, μόνη, αυτοδύναμη κι αυτοτελής κι αυτάρκης, ασύναπτη κι ανεξάρτητη προς τις άλλες που ‘ναι ριζωμένες με δωρική βαρύτητα στη Γη, αλλά αιχμίζουν το άπειρο *πού ‘ναι ένυλες, αλλά ενσαρκώνουν την αρμονία του άυλου *πού ‘ναι γήινες, αλλά τείνουν αγέρωχα τον τράχηλο προς το Όν, ανακλαδίζονται λυγερές, ορεγόμενες την ακρότατη Ιδέα Αλήθεια και την ακρότατη Ιδέα Ελευθερία..!!!