Όποιος σκέπτεται το σήμερα ψηφίζει ευρώ, όποιος σκέπτεται το αύριο ψηφίζει δραχμή.

Οι πρόσφατες δυσκολίες της Ελλάδας έφεραν στο προσκήνιο ένα ζήτημα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν αδιανόητο: Την πιθανότητα ο ελληνικός λαός να αποφασίσει την έξοδο από το ευρώ.

Πολλοί οικονομολόγοι, αλλά και απλοί Έλληνες που διαμαρτύρονται έντονα, πιστεύουν πως η έξοδος από την ευρωζώνη θα ήταν και η...
καλύτερη λύση για τη χώρα τους.

Αν η Ελλάδα αποφάσιζε να φύγει μονομερώς, τότε θα επανέρχονταν η δραχμή, και η ζήτηση και προσφορά θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση θα έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο η προσφορά.

Όπως λέει ο οικονομολόγος της Commerzbank Peter Dixon, «το νέο νόμισμα θα έχανε αξία, και ο πληθωρισμός θα εκτοξεύονταν στα ύψη».
Νομικά, η όλη κατάσταση θα θύμιζε ναρκοπέδιο, με τις βασικές οικονομικές συναλλαγές, όπως τα στεγαστικά, να χρειάζονται επαναπροσδιορισμό στην αξία τους. Αλλά αυτό δεν θα ήταν όλο. «Οι συνθήκες ζωής θα πλήττονταν άσχημα. Μπορεί η δραχμή να ακούγεται ελκυστική, αλλά το βραχυπρόθεσμο τίμημα θα ήταν απαγορευτικό».
Οι τράπεζες, που ήδη δέχτηκαν το κούρεμα κατά 50% δεν θα δέχονταν και το χρέος σε δραχμές;

«Όχι», λέει ο Dixon, αφού τα τραπεζικά κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών, αλλά και αυτών που διαθέτουν ελληνικό χρέος θα έχαναν σε αξία. Και επιπλέον δεν θα μπορούσαν να δανειστούν. Η χώρα θα έπρεπε να επιβάλλει έλεγχο στη διακίνηση κεφαλαίων, προκειμένου να αποτρέψει τη φυγή τους, όπως έκανε και η Μαλαισία το 1998. Στην καλύτερη περίπτωση, η Ελλάδα δεν θα είχε καμιά αγοραστική δύναμη, όλα θα ήταν πανάκριβα, και η χώρα δεν θα διέθετε καθόλου χρήματα.

Κάποιοι θεωρούν ότι με ένα τόσο αδύναμο νόμισμα, η ελληνική οικονομία θα αναπτύσσονταν ραγδαία. Πολλοί μάλιστα χρησιμοποιούν το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία χρεοκόπησε το 2001.
Το 2005, η χώρα έπεισε τους πιστωτές της (75% από αυτούς) να αποδεχτούν μια ανταλλαγή χρέους, που θα μείωνε την αξία των ομολόγων που διέθεταν κατά τα 2/3. Για να πετύχει όμως όλα αυτά, η Αργεντινή υπέφερε επί χρόνια, και είχε και το πλεονέκτημα του δικού της νομίσματος.

Η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν.

Ίσως η ελληνική περίπτωση θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν της Ισλανδίας που όταν το 2008 κατέρρευσαν οι τράπεζες της, της έφυγαν όλα τα κεφάλαια. Το εθνικό της νόμισμα (κρόνα) έχασε τη μισή του αξία μέσα σε ένα καλοκαίρι. Τα επιτόκια ανέβηκαν στο 15% και ο πληθωρισμός στο 14%.

Σύμφωνα με τον Peter Dixon, μια καλύτερη σύγκριση θα ήταν αυτή με την διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας. Τον Φεβρουάριο του 1993, το τσεχοσλοβάκικο νόμισμα χωρίστηκε στα δυο: Την τσέχικη κορώνα, και την σλοβάκικη κορώνα, με ισοτιμία 1/1. (Σήμερα η Σλοβακία έχει το ευρώ).

Πάντως, σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ (άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας) , για να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, θα πρέπει να φύγει και από την ΕΕ. Κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο. Το αιτείται η χώρα, και το εγκρίνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

Μήπως κάτι τέτοιο θα ήταν και το τέλος του κόσμου για την Ελλάδα; Μάλλον όχι. Η Ισλανδία, η Νορβηγία, κ.ά. τα πάνε μια χαρά εκτός της ΕΕ. Συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή οικονομική ζώνη, και έχουν πρόσβαση στην ενιαία αγορά. Η δε Ελβετία, που δεν ανήκει καν σε αυτήν, συναλλάσσεται μια χαρά με την ΕΕ.

Αν η Ελλάδα φύγει, η ΕΕ θα μπορούσε να την σώσει με λιγότερο κόστος, λόγω χαμηλής συναλλαγματικής ισοτιμίας.

Μπορεί όμως τότε, να ήθελαν και άλλες χώρες να φύγουν…