Είναι η ανάπτυξη, ηλίθιοι. Του Σ.Κούλογλου.

Κανονικά, όταν σου κόβουν 100 δις από το χρέος σου, δεν είναι δυνατόν να το κοιτάς στα δόντια. Και πράγματι, όπως έχει ήδη αναλυθεί στο Tvxs, ένα γενναίο κούρεμα τέτοιου μεγέθους συνιστά ανακούφιση από ένα συσσωρευμένο χρέος που συνεχίζει να αποτελεί την δαμόκλεια σπάθη πάνω από το κεφάλι της χώρας, την ευημερία των πολιτών της και την ανεξαρτησία της.

Οι ενστάσεις της ΝΔ, που προσπαθεί να την υποβαθμίσει με το επιχείρημα ότι η συμφωνία προβλέπει ότι το 2020 το χρέος θα κυμαίνεται στο 120% του ΑΕΠ, όσο δηλαδή ήταν τα σχετικά νούμερα το 2009, δείχνουν πόσο δημαγωγική και επαρχιώτικη είναι η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα.
Χώρια ότι το 2009 το δημοσιονομικό έλλειμμα έφτανε στα 37 δις ευρώ και το χρέος ήταν ασυγκράτητο, θα πρέπει κανείς να παρακαλάει η Ελλάδα να έχει για να επιδείξει τέτοια νούμερα το 2020: με τη φόρα που έχουν πάρει λόγω των δικών τους δανείων και υποχρεώσεων, σε 9 χρόνια οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα είναι πολύ περισσότερο υπερχρεωμένες απ ότι η Ελλάδα, που θα βρισκόταν έτσι σε πλεονεκτική θέση.

Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η συμφωνία των Βρυξελλών μπορεί πράγματι να βοηθήσει τη χώρα για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο, μέσα στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Υπάρχουν ακόμη πολλά αδιευκρίνιστα σημεία, κυρίως τεχνικά αλλά με μεγάλη οικονομική και πολιτική σημασία, που κάνουν δύσκολη την πλήρη αποτίμηση των χθεσινών αποτελεσμάτων της Συνόδου Κορυφής: θα έχουν ειδική μεταχείριση τα Ασφαλιστικά Ταμεία, δεδομένου ότι στη συμφωνία της 21ης Ιουλίου είχαν εξαιρεθεί από το κούρεμα ; Θα συμμετέχουν τελικά όλες οι τράπεζες, αφού η συμμετοχή είναι εθελοντική; Και αν αποφάσισαν πράγματι να συμμετέχουν, αυτό οφείλεται στο ελληνικό δώρο που τους πρόσφερε απλόχερα η κυρία Μέρκελ;

Το κυριότερο είναι ότι για να φτάσουμε στο ...όνειρο του 2020 και του 120% , θα πρέπει η ελληνική οικονομία να εμφανίζει τα επόμενα χρόνια πρωτογενή πλεονάσματα και θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και σκουραίνουν ακόμη περισσότερο, τόσο επειδή παραμένει ασαφής η διαδικασία επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών που θα πρέπει να ενισχύσουν την πραγματική οικονομία, όσο και γιατί τα περί σχεδίου Μάρσαλ και άλλων αναπτυξιακών μέτρων εξαφανίστηκαν τόσο απότομα, όσο ξαφνικά είχαν συνοδεύσει την συμφωνία του Ιουλίου.

Όμως καμιά πραγματική πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει αν η χώρα δεν ανασάνει από τον νεοφιλελεύθερο κορσέ της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Με την οικονομική πολιτική να παραμένει η ίδια , κι άλλες επιχειρήσεις θα κλείσουν το επόμενο διάστημα, κι άλλα επιδόματα ανεργίας θα επιβαρύνουν τα έξοδα του προϋπολογισμού, την ίδια στιγμή που οι μικρότερες φορολογικές εισπράξεις θα μειώσουν τα έσοδα του, σε δεινή θέση θα βρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, ακόμη κι αν δεν τα κουρέψουν αύριο. Ο κ. Βενιζέλος διευκρίνισε χθες ότι δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα λιτότητας το 2011- 2012 « εφόσον εφαρμοστούν όσα έχουμε ψηφίσει». Δεν χρειάζεται να θυμάται κανείς τις προηγούμενες ανάλογες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, για να στοιχηματίσει ότι θα χρειαστούν και νέα μέτρα, αν δεν κινηθεί η οικονομία, δεν δανειοδοτηθούν οι επιχειρήσεις, δεν γίνουν νέες προσλήψεις και δεν υιοθετηθούν επειγόντως μέτρα ανάπτυξης.

Ούτε οι κυρίαρχες ευρωπαικές δυνάμεις σκέφτονται να αλλάξουν μια πολιτική που προκαλεί παντού ύφεση, φτωχούς και αγανακτισμένους, ούτε η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Παρουσιάζεται ανακουφισμένη επειδή η χρεοκοπία της χώρας, γιατί αυτό επισημοποιήθηκε στις Βρυξέλλες χθες, έγινε συντεταγμένα, με σφραγίδα Μέρκελ, και ονομάστηκε κούρεμα για να μην λυσσάξουν οι αγορές. Το ΠΑΣΟΚ και όλο το πολιτικό σύστημα, οι ίδιοι άνθρωποι δηλαδή που χρεοκόπησαν τη χώρα είναι αδύνατο να την βγάλουν σήμερα από τη κρίση. Απ αυτήν την άποψη, η συμφωνία των Βρυξελλών δεν αποτελεί, δυστυχώς, λύση. Απλώς κερδίσαμε χρόνο.