Έρωτας στα χρόνια του Μνημονίου - Γιατί όλα δεν είναι μαύρα...

Δυο νέα παιδιά, αποκαμωμένα, με τα σημάδια από τα χημικά στο πρόσωπό τους, κάθονται στο πεζοδρόμιο. Ο αγώνας για σήμερα έφτασε στο τέλος του, αύριο...

πιθανότατα θα συνεχιστεί αλλά ακόμα κι αυτές τις στιγμές ο έρωτας ξεχειλίζει.

Η κοπέλα στην αγκαλιά του αγοριού τον κρατάει προστατευτικά. Κοιτάζει το κενό. Πιθανότατα σκέφτεται όλα όσα έγιναν. Εκείνος έχει τα χέρια του στην μέση της και την κρατάει σφιχτά.
Πίσω τους τα ΜΑΤ σε παράταξη. Κάποιοι μπορεί και να τους ζηλεύουν. Και τότε εκείνη σκύβει και τον φιλάει με πάθος.

Ο κόσμος που υπάρχει γύρω τους δεν τους νοιάζει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!