Γιατί πραγματικά αποχώρησε ο Βαρδινογιάννης από ΠΑΟ.

Η περίοδος του Τζίγγερ, ταυτίστηκε με τα πέτρινα χρόνια του Παναθηναϊκού ή ακόμα χειρότερα (για τους οπαδούς) με τη χρυσή περίοδο του Κόκκαλη.

Είναι φανερές οι αιχμές που άφησε για τη περίοδο Κόκκαλη. Απαντώντας σε ερώτηση για τα λάθη του όταν διοικούσε την ΠΑΕ, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τόνισε ότι δυστυχώς στην Ελλάδα «πληρώνεις και παίρνεις τα αποτελέσματα που θέλεις».

Φεύγοντας λοιπόν, μας μένει η εξής ερώτηση. Έφυγε χαμένος ή νικητής; Αρχικά, θα πάρουμε την προφανή επιλογή, πως έφυγε χαμένος. Στην περίοδο της προεδρίας του, ο Παναθηναϊκός σήκωσε ένα νταμπλ και τίποτα άλλο. Πρόκειται αναμφίβολα για ένα στοιχείο που διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο, στην πορεία της ομάδας και των οπαδών.
Στον αντίποδα, επί των ημερών του, ο Παναθηναϊκός, πραγματοποίησε σπουδαίες πορείες στην Ευρώπη. Οι φίλοι της ομάδας ένιωσαν πολλές φορές υπερήφανοι για αποτελέσματα με σπουδαίες ομάδες, ενώ για πάντα θα θυμόμαστε την πορεία ως το Καμπ Νόου. Η εθνική Ελλάδος σήκωσε το 2004 το Euro με βασικό κορμό παίκτες του Παναθηναϊκού, ενώ έβαλε νερό στο κρασί του, την εποχή της Πολυμετοχικότητας. Σημαντικό επίσης πως σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, η ομάδα δεν χρώσταγε ούτε ένα ευρώ.

Το βασικό όμως στοιχείο, για το οποίο ο Τζίγγερ θα μείνει στην ιστορία, είναι η ταύτισή του, με την περίοδο του διχασμού. Οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού, έμελλε να διαδραματίσουν έναν πολύ περίεργο παίκτη, στην πορεία του συλλόγου. Αρχικά δεχόμαστε πως οι εφημερίδες έχουν πολύ μεγάλη επιρροή πάνω στους φιλάθλους. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, ακόμα και όταν ο Παναθηναϊκός ήταν στα πάνω του, στον κόσμο του Παναθηναϊκού, πουλούσε η μιζέρια. Η συνεχής διαμαρτυρία για τον Πρόεδρο, που δεν κάνει μεταγραφές, δεν ξέρει από μπάλα, δεν στηρίζει τους κάφρους να τα σπάνε, δεν έχει τα κότσια να χωθεί στην διαπλοκή προστατεύοντας την ομάδα, όλα αυτά, που υποσχόταν να κάνει η ΠΕΚ.

Στην εποχή της πολυμετοχικότητας, τρία άτομα, πρόδωσαν τον κόσμο του Παναθηναϊκού που τους στήριξε. Ο Πατέρας, ο Βγενό και οι Γιαννακόπουλοι. Οι δύο πρώτοι, διότι όταν τους χρειαστήκαμε εξαφανίστηκαν, ενώ οι θεοί του μπάσκετ, γιατί δεν βγήκαν ποτέ μπροστά.

Τρία χρονιά μετά, η πολυμετοχικότητα κατέρρευσε, αφήνοντας έναν καταχρεωμένο σύλλογο, μία φτωχή σε υλικό ομάδα, χωρίς γήπεδο, εμφανώς μειωμένης ευρωπαϊκής αξίας και με μέλλον να διαγράφεται ακόμα πιο θολό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός λόγος που έφυγε από τον ΠΑΟ, ήταν η πικρία που αισθάνθηκε από τους οπαδούς του ΠΑΟ, που τον άδειασαν για χάρη του Βγενόπουλου, που ήρθε ως μεσσίας στον ΠΑΟ. Ο τζίγγερ ήθελε να απεμπλακεί από τη στιγμή που είδε τη συμπάθεια προς τα πρόσωπα του Βγενόπουλου και Πατέρα, που υπόσχονταν τίτλους και ευρωπαϊκές πορείες.

Ο Βαρδινογιάννης από τότε άρχισε να αισθάνεται ξένο σώμα στον ΠΑΟ και σκόπευει να μεταβιβάσει τις μετοχές του στον Βγενόπουλο. Άλλα όταν ο τελευταίος εγκατέλειψε τον ΠΑΟ, ο Βαρδινογιάννης έμεινε ξεκρέμαστος. Η αποχώρησή του από τον ΠΑΟ, ήταν θέμα χρόνου. Έτσι και έγινε.