Τι πουλάς, ρε Καραμήτρο;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Προϋπόθεση για την καταβολή της πέμπτης δόσης του δανείου της τρόικας, όπως είπε ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ξημερώματα Δευτέρας, είναι να έχει πρώτα ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, ώστε τα 12 δισ. ευρώ να εκταμιευθούν στις αρχές Ιουλίου. Από δίπλα και τα διεθνή ΜΜΕ, οι οίκοι αξιολόγησης, ακόμη και ο Λευκός Οίκος....
«Τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα επιφέρει οικονομικό Αρμαγεδδώνα στον πλανήτη» είναι η μόνιμη επωδός. Η Lehman Brothers θα μοιάζει με παιδική κατασκήνωση. Τέτοια δόξα, τέτοια τιμή ούτε που την είχαν ονειρευτεί ποτέ οι κοπρίτες Έλληνες εργαζόμενοι.
Πού να φανταστούν ότι, όταν τα έτρωγαν παρέα με τον Πάγκαλο (όσα προλάβαιναν, εδώ που τα λέμε) και τα έξυναν παριστάνοντας, επί 2.119 ώρες ετησίως, πως δουλεύουν, ότι θα ενεργοποιούσαν τη θεωρία του χάους και θα έφερναν σε απόγνωση ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα;
Δυστυχώς η σκληρή και παραγωγική εργασία, επί 1.390 ώρες ετησίως, των Γερμανών συναδέλφων τους δεν ήταν αρκετή για να αποτρέψει το κακό. Άλλωστε, πράγματι, αν μια πεταλούδα πετάξει στο Πεκίνο, σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, ένας σεισμός θα γίνει στην Καλιφόρνια. Γιατί, λοιπόν, όταν τα ξύνει μέχρι αιμορραγίας ένας δημόσιος υπάλληλος στον Άνω Καρβασαρά, να μην καταρρεύσει το μισό τραπεζικό σύστημα της υφηλίου – της Goldman Sachs και της Deutsche Bank συμπεριλαμβανομένων; Είναι σαφείς οι αναλογίες.

Ο φερετζές του αξιόπιστου

Δικαιολογημένα λοιπόν τώρα όλος ο πλανήτης έχει πέσει πάνω σε μια χρεοκοπημένη χώρα, η οποία – ελέω της οικογένειας Παπανδρέου, της οικογένειας Καραμανλή, της οικογένειας Μητσοτάκη και του «Ευρωπαίου νοικοκύρη» Σημίτη – συνεχώς δανειζόταν πάνω από τις ανάγκες της και πλήρωνε πάνω από τις δυνάμεις της, χωρίς όμως ποτέ να ξεχρεώνει.
Τώρα η χρεοκοπημένη Ψωρογιώργαινα – διότι μαθηματικά θα χρεοκοπήσεις όταν δανείζεσαι για να πληρώνεις δάνεια, όπως δηλώνουν τόσο η παγκόσμια πείρα όσο και η απλή καθημερινότητα – καλείται να πληρώσει σε είδος καμιά ογδονταριά δισ., τα οποία θα αποτελέσουν μέρος της επόμενης «βοήθειας» που θα της δώσουν για να μην χρεοκοπήσει.
Κι όμως, το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι παρά ένας φερετζές, που όλοι ξέρουν ότι θα πέσει. Ωστόσο επιμένουν σ’ αυτόν. Προφανώς επειδή διαβάζουν με πολύ ειδικά γυαλιά τα τεκμήρια της καταστροφής.
Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία της ανακοίνωσης του υπουργείου Οικονομικών, το έλλειμμα, τα έσοδα και οι δαπάνες του προϋπολογισμού το πρώτο πεντάμηνο του έτους συνεχίζουν να κινούνται εκτός στόχου και εκτός ελέγχου. Παράλληλα επιχειρήσεις κλείνουν, κόσμος μένει άνεργος ή φτωχαίνει ραγδαία, η κερδοσκοπία οργιάζει πάνω στη «διάσωση», η οικονομία νεκρώνει, τα ελλείμματα διευρύνονται, το χρέος θεριεύει και η Ελλάδα ετοιμάζεται για νέα δάνεια, νέα «Μνημόνια» κ.λπ.
Σαν κανείς να μην διαισθάνεται ότι, όσο περισσότερο μια οικονομία βυθίζεται στα σκατά και το χρέος της αυξάνεται ανεξέλεγκτα, τόσο περισσότερο πλησιάζει προς μια κανονικότατη πτώχευση, η οποία όλο και περισσότερο τείνει να αποδειχθεί ανεξέλεγκτη – ακριβώς αυτό δηλαδή που θέλουν όλα αυτά τα ακριβοπληρωμένα κνώδαλα να αποφύγουν.
Είπαμε όμως: Όταν είσαι χώρα και όχι ιδιώτης, όσα και να χρωστάς, πάντα έχεις περιουσία μεγαλύτερη από το χρέος σου. Άρα αυτό που σου ζητείται είναι να πληρώσεις σε είδος – και μάλιστα με τον ψευδέστατο εκβιασμό ότι έτσι θα γλιτώσεις τη δουλειά, τη σύνταξη και ίσως ένα μέρος του μισθού σου.

Πιπέρι στο στόμα...

Φυσικά αυτό το επιχείρημα είναι μια εξόφθαλμη και αυταπόδεικτη μπούρδα. Κι αυτό, τώρα πια, καταγράφεται ακόμη και απ’ όσους θεωρούν ότι η εκποίηση της εθνικής περιουσίας είναι... «μονόδρομος»! Το παρακάτω παράδειγμα είναι απολύτως ενδεικτικό:
Όπως σημειώνει η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ), «από την εμπειρία των χρηματιστηριακών συναλλαγών γνωρίζουμε ότι ένας πωλητής που βρίσκεται κάτω από συνθήκες έντονης πίεσης αναγκάζεται τις περισσότερες φορές να πουλήσει τις μετοχές σε πολύ χαμηλότερη τιμή από αυτήν που έχει διαμορφωθεί κατά το κλείσιμο της συνεδρίασης του Χρηματιστηρίου».
Τι σημαίνει αυτό; Ότι: «Δεδομένης της δύσκολης θέσης στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, η τιμή στην οποία θα πουληθούν οι μετοχές των κρατικών εταιρειών θα αποφέρει κατώτερα του αναμενόμενου έσοδα, με αποτέλεσμα να ξεπουληθούν οργανισμοί, αρκετοί εξ αυτών κερδοφόροι, στην κυριολεξία πολύ χαμηλότερα της πραγματικής τους αξίας».

Ύστερα η ΕΣΕΕ περνάει στο παρασύνθημα:

«Παρατηρώντας τις μεταβολές στη συνολική αξία των εισηγμένων εταιριών διαπιστώνουμε μια διαρκή και ευμεγέθη μείωσή τους, καθώς από τα 7,9 περίπου δισ. ευρώ στα οποία ανερχόταν η αξία τους το 2009 αυτή κατρακύλησε μέσα σε μία δεκαετία, δηλαδή κατά τη διάρκεια του 2011, στα 3,6 δισ. εμφανίζοντας μία κατακόρυφη πτώση της τάξεως του 53,81%.
Ειδικότερα θα πρέπει να επισημάνουμε την τεράστια πτώση της χρηματιστηριακής αξίας κολοσσιαίων εταιρειών (ΔΕΚΟ) που ανήκουν στο Δημόσιο, κερδοφόρων και μη, κατά την διάρκεια της διετίας 2009-2011, όπως του ΟΤΕ (-49%), του ΟΠΑΠ (-46%) αλλά και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όπως η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας - ΑΤΕ (-86%) και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (-71%).
Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι πως η πώληση μέρους των συγκεκριμένων εταιρειών την παρούσα χρονική στιγμή μόνο συμφέρουσα δεν πρόκειται να αποδειχθεί για την χώρα μας, ενώ η διατήρηση των πλειοψηφικών πακέτων σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. που προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο δεν σημαίνει τίποτε απολύτως».
Και πώς να σημαίνει κάτι όταν, ακόμη κι αν όλα αυτά υλοποιηθούν με τον τρόπο που τα υπολογίζει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο, με πώληση περιουσίας έναντι 50 δισ. τότε στην καλύτερη περίπτωση θα χρωστάμε όσα και το 2010, όταν άρχιζε η επιχείρηση... διάσωσης της χώρας από τους – «όπου Γιώργηδες και μάλαμα» – Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου;
Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, αυτός ο «ευρωμουνόδρομος» (όπως τον περιγράφει επί χρόνια μια ψυχή από Περισσό μεριά) έχει μάλλον καταρρακώσει για τα καλά την ικανότητά μας να διορθώσουμε τα λάθη μας «αξιόπουστα» (όπως επιθυμεί και εύχεται η πρωθυπουργάρα μας). Και είμαστε τώρα στα χέρια του κάθε Σόιμπλε...