Όσες καρδιές παραμένουν ζεστές κόντρα στη ψυχρότητα των κοινωνιών πόλης...πνίγονται με τη σύγχρονη αδιαφορία, με την άσχημη υποκρισία. Θέλουν και προσπαθούν να ανατρέψουν την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα και έστω να ζήσουν χωρίς ανασφάλεια το σήμερα. Πως μπορούμε όμως να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας; Κατά τη γνώμη μου όχι με πορείες που στην πλειοψηφία τους εξυπηρετούν πολιτικά συμφέροντα και μικροσκοπιμότητες. Πορείες που καταλήγουν να διαλύονται γιατί 3 άτομα πέταξαν μολότοφ, από τα οποία τα 2 ίσως είναι και αστυνομικοί. Οι πορείες των τελευταίων μηνών δεν έχουν αποδώσει απολύτως τίποτα και ούτε θα αποδώσουν αν γίνονται με αυτό τον τρόπο. Το "ΠΑΜΕ" είναι μία περίπτωση κατά τη γνώμη μου μη ουσιαστικής διαμαρτυρίας. Οι συμμετέχοντες σε αυτό πάντα αποτελούν ξεχωριστό κομμάτι και ποτέ δεν παραμένουν στο χώρο (πχ Σύνταγμα), αλλά περνάνε και φεύγουν. Δηλαδή ΠΑΜΕ και ΦΕΥΓΟΥΜΕ. Η πορεία είναι μια έκφραση διαμαρτυρίας, όμως αυτό δεν είναι αρκετό και μια αλλαγή χρειάζεται διαμαρτυρόμενους που πάνε για να μείνουν μέχρι να δικαιωθούν και όχι να περπατήσουν δίπλα στο άδειο κτήριο της βουλής και να αποχωρήσουν για καφέ ή για τη συνέχεια των καθημερινών τους προβλημάτων. Αυτό που δεν έχει δοκιμάσει ακόμα η ελληνική κοινωνία είναι τη δύναμη της καθιστικής διαμαρτυρίας. Και αυτό δεν έχει συμβεί γιατί προϋποθέτει πολίτες αποφασισμένους να περάσουν μέρες ή και βδομάδες για την πίστη σε ένα ιδανικό. Το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας μπορεί να έχει άμεσες συνέπειες στις εξελίξεις.
Ο τρόπος που σπάζονται οι πορείες από νωρίς είναι ακριβώς για τη μη συνέχιση ακόμα και μιας ειρηνικής πορείας. Η καθιστική διαμαρτυρία όμως είναι και ειρηνική και μπορεί να έχει και καταλυτική δύναμη με την παράλυση του κέντρου. Με εκατοντάδες μακάρι χιλιάδες, διαδηλωτές καθιστούς αποφασισμένους να παραμείνουν εκεί μέχρι να υπάρξει άμεσο αποτέλεσμα των αιτημάτων τους θα είναι δύσκολο από τις ομάδες καταστολής να επέμβουν. Καθόλου απίθανο δεν είναι να χρησιμοποιηθούν αθέμιτα μέσα για τη διάσπαση των διαμαρτυρομένων σε μια τέτοια κατάσταση. Η σημερινή κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι προκειμένου να κάνει αυτό που θέλει, παρακάμπτει κάθε είδους ηθική. Πχ διαγραφή όσων βουλευτών της δε ψήφισαν το μνημόνιο.
Καθιστικές διαμαρτυρίες συμβαίνουν αυτή τη στιγμή σε χώρες όπως η Συρία και έχουν συμβεί πολλές και στο παρελθόν, με τους διαδηλωτές να επιστρατεύουν σκηνές και να μην αποχωρούν από το χώρο χωρίς πραγματοποίηση των αιτημάτων τους. Καμία σχέση βέβαια η ελληνική περίπτωση με τη Συρία ή τις αραβικές χώρες, όμως οι λόγοι που μας σπρώχνουν προς μια τέτοια μορφή διαμαρτυρίας είναι σοβαροί και σημαντικοί. Η ελληνική νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με μία κατάσταση που δεν της αξίζει και δεν την έχει δημιουργήσει η ίδια. Πληρώνει τις αμαρτίες γονέων και παρόλα όσα συμβαίνουν η ελληνική οικογένεια δεν πτοείται από την κακή της νοοτροπία. Η απαγκίστρωση από τον δικομματισμό συμβαίνει, αλλά αρκετά αργά και η καλλιεργούμενη ανασφάλεια οδηγεί το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στην απραξία. Η κυβέρνηση νομίζει πως με δράσεις όπως η χορήγηση ευρωπαϊκής κάρτας νέων, είναι κινήσεις που μπορούν να κατευνάσουν το θυμό. Η ουσία καταλήγει συνουσία, και οι σοσιαλιστές παίζουν το βιολί τους ξύνοντας με τρόπο πανικόβλητο τις χορδές.
Πρέπει να υπάρξει θέληση και συσπείρωση για το κοινό γενικό καλό. Δε χρειάζεται να βαριόμαστε για τη διεκδίκηση του μέλλοντος μας. Είναι το δικό μας μέλλον. Κάποιοι πόνεσαν για μια ιδέα, για την ιδέα της ελευθερίας. Εμείς σήμερα με την αδιαφορίας μας σκοτώνουμε για δεύτερη φορά αυτούς τους κάποιους. Ας δοκιμάσουμε την καθιστική διαμαρτυρία.
Δείτε το βίντεο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου