Και τώρα το τσουνάμι της λαθρομετανάστευσης.

Η ανθρωπιστική κρίση που πηγάζει από τα διάτρητα σύνορα της Λιβύης, είναι απλά η αρχή. Η Ιταλία φοβάται πως αργά ή γρήγορα, τουλάχιστον 1.5 εκατομμύριο από αυτούς τους νέους Αφρικανούς νομάδες, θα καταλήξουν στις βόρειες ακτές της Μεσογείου.
Οι αριθμοί αυτοί είναι αδύνατο να ελεγχθούν, ούτε και να επιβεβαιωθούν, αν και κάποιες υπηρεσίες αναφέρουν πως ήδη τουλάχιστον 500.000 άτομα άρχισαν να μετακινούνται από τη Λιβύη. Η αρχική αυτή μετακίνηση από τη Λιβύη προς τη Τυνησία και την Αίγυπτο, είναι απλώς ένα μικρό σύμπτωμα ενός πολύ μεγαλύτερου φαινομένου. Προς το παρόν, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΙΟΜ) υπολογίζει πως 100.000 Αιγύπτιοι εργάτες έχουν ήδη αναχωρήσει από τη Λιβύη, προς τη πατρίδα τους.
Τι γίνεται όμως με τους Ιρανούς, τους Άραβες του Κόλπου, τους υποσαχάριους Αφρικανούς, και αυτούς από το Μπαγκλαντές; Που θα πάνε; Τις περασμένες εβδομάδες αρκετοί έχουν καταλήξει στην Ιταλία. Στο νησί Lampedusa, οι Τυνήσιοι λαθρομετανάστες αποτελούν ήδη το μισό πληθυσμό.
Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Roberto Maroni, που ανήκει στην (αντί- μεταναστευτική) Λίγκα του Βορρά, πιστεύει πως ο συνολικός αριθμός των λαθρομεταναστών που από την Αφρική θα καταλήξουν στη χώρα του, θα ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο μέσα στο 2011. Ζήτησε μάλιστα την βοήθεια της ΕΕ.
Το 2008, ο Silvio Berlusconi υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τον Καντάφι, πληρώνοντάς του πάνω από $5 δισεκατομμύρια για επανορθώσεις που αφορούσαν στην ιταλική αποικιοκρατία στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της συμφωνίας ήταν ότι ο Καντάφι μάζεψε όλους όσους αναζητούσαν άσυλο και προσπαθούσαν να περάσουν από τη Λιβύη στην Ιταλία, κλείνοντάς τους σε ειδικά στρατόπεδα. Σύμφωνα με αρκετές επίσημες ιταλικές πηγές, η Λιβύη εμπόδισε να φύγουν και κράτησε περίπου 2.5 εκατομμύρια αναζητητές ασύλου μέσα στα τελευταία 5 χρόνια.
Αν τελικά η Λιβύη καταντήσει μια ακόμη αποτυχημένη χώρα στα νότια της Μεσογείου, όπως είναι η Αλβανία στα βόρεια, τότε θα αποτελεί το σημείο διέλευσης ενός μεγάλου κύματος λαθρομεταναστών προς την ΕΕ.
Οι ραγδαία αναπτυσσόμενοι πληθυσμοί, καθώς και οι στερήσεις που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή, όπως η ερημοποίηση και η λειψυδρία, σημαίνουν πως οι πληθυσμιακές πιέσεις θα αυξηθούν στις επόμενες δεκαετίες, μέχρι που να επέλθει μια σχετική (πληθυσμιακή) ισορροπία.
Στην Αίγυπτο του 1961, ο πληθυσμός ήταν κάτω από 30 εκατομμύρια. Σήμερα έφτασε τα 84 εκατομμύρια, και αυξάνεται κατά 800.000 κάθε χρόνο. Το Μαρόκο προετοιμάζεται για μια εισροή έως και 30 εκατομμυρίων μεταναστών από τη Δυτική Αφρική στα επόμενα 25 χρόνια. Κάτι τέτοιο θα διπλασιάσει το πληθυσμό του, και θα επηρεάσει οπωσδήποτε και την Ευρώπη.
Αυτή η τεράστια κινητικότητα λαών από τα νότια της Μεσογείου προς την Ευρώπη θα πρέπει να αποτελέσει στρατηγική προτεραιότητα για την ΕΕ.